Christian Salmon, Storytelling : Η στρατηγική της Σεχραζάντ

«Όταν η πολιτική σάς καταδικάζει σε θάνατο, αρχίστε να λέτε ιστορίες - ιστορίες τόσο παραμυθένιες, τόσο συναρπαστικές, τόσο μαγευτικές, που ο βασιλιάς (ή στην προκείμενη περίπτωση οι Αμερικανοί πολίτες που θεωρητικά κυβερνούν τη χώρα μας) θα ξεχάσει την καταδίκη σας στην εσχάτη των ποινών

Είναι λογικό επομένως το ότι η ανάληψη των καθηκόντων του από έναν νέο πρόεδρο μοιάζει περισσότερο με είσοδο του σε ένα μύθο παρά με ανάληψη καθηκόντων. Αφού εκλεγεί, εγκαινιάζει ένα ορισμένο στιλ, αντικαθιστώντας με αυτό το πρωτόκολλο που όριζε άλλοτε την εκτύλιξη των τελετών και εισήγαγε τον εκλεγέντα σε μια ορισμένη θεσμική τάξη, μια ιεραρχία πρωτοκαθεδριών και πρωτείων. Η ενθρόνιση του νεοεκλεγέντος δανείζεται, τώρα, τις μεταφορές της από την τάξη της αφήγησης. Το στιλ του εμπνέεται περισσότερο από το λόγο παρά από το πρωτόκολλο. Αντί να υπογραμμίσει το βάρος των ευθυνών και τις υποχρεώσεις της εξουσίας, θα μιλήσει περί «γραφής μιας νέας σελίδας», περί «συνάντησης ενός άνδρα με ένα λαό», περί «μιας νέας εποχής που αρχίζει»... Μια γραμματική της αφήγησης υποκαθιστά το προεδρικό πρωτόκολλο, το εγκώμιο της δύναμης των ιστοριών υποκαθιστά τη μεταβίβαση των «συμβόλων» της εξουσίας.
…
Κατά τονΈβαν Κόρνογκ, «με την 11η Σεπτεμβρίου άρχισε μια νέα μεγάλη ιστορία, και ο Μπους με την ομάδα του είχαν την επιδεξιότητα να εκμεταλλευτούν αυτήν τη νέα αφηγηματική γραμμή [storyline], κατά τον ίδιο τρόπο που το 2000 είχαν οικοδομήσει μια νικηφόρα προεκλογική εκστρατεία, ξεκινώντας από την ταπεινή προσωπική ιστορία του υποψηφίου. Το θέμα του πόνου και της λύτρωσης ήταν κεντρικό και στις δύο περιπτώσεις. Στη ζωή του Τζορτζ Μπους, η ιστορία του νικηφόρου αγώνα του εναντίον του αλκοολισμού κατέστησε συμπαθητικό ένα πρόσωπο, ενώ θα μπορούσε άνετα να είχε προσληφθεί ως η ιστορία ενός παραχαϊδεμένου παιδιού. [...] Ομοίως, το δράμα της 11ης Σεπτεμβρίου επέτρεψε στον Μπους να στήσει μια μανιχαϊκή ιστορία του αγώνα ανάμεσα στο καλό και στο κακό»54.
Η μέθοδος θα χρησιμοποιηθεί μέχρι ναυτίας με την ευκαιρία των ενδιάμεσων εκλογών του Νοεμβρίου του 2006, σε μια στιγμή που η δημοτικότητα του προέδρου είχε πέσει στα χαμηλότερα επίπεδα, λόγω της διαιώνισης του πολέμου στο Ιράκ, που είχε αρχίσει τρία χρόνια νωρίτερα.
Σύμφωνα με τον καθηγητή του πανεπιστημίου του Κολοράντο Άιρα Τσέρνους, ο Καρλ Ροβ εφάρμοσε με αυτή την ευκαιρία τη «στρατηγική της Σεχραζάντ», η οποία συνίσταται σε μια απλή αρχή: «Όταν η πολιτική σάς καταδικάζει σε θάνατο, αρχίστε να λέτε ιστορίες - ιστορίες τόσο παραμυθένιες, τόσο συναρπαστικές, τόσο μαγευτικές, που ο βασιλιάς (ή στην προκείμενη περίπτωση οι Αμερικανοί πολίτες που θεωρητικά κυβερνούν τη χώρα μας) θα ξεχάσει την καταδίκη σας στην εσχάτη των ποινών... [Ο Καρλ Ροβ] παίζει με το αίσθημα ανασφάλειας των Αμερικανών, που έχουν την εντύπωση ότι η ζωή τους τους διαφεύγει»55.

Christian Salmon, Storytelling. Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα
Τίτλος πρωτοτύπου: Storytelling. La machine afabriquer des histoires et aformater les esprits
 Editions La Decouverte, Paris, 2007., Για την ελληνική γλώσσα, ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ Α.Ε., 2008