ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ: Η δημοσιογραφία του διαδικτύου παριστάνει ότι δεν έχει καμμία απο τις ασθένειες των "παλιών Μέσων"

Απο τον ονομαστικό μέτοχο στην πλήρη ανωνυμία 20/07/2010
του Τάσου Τέλλογλου
Ξέρω οτι είναι νωρίς ακόμα να μιλήσει κανείς για αυτά τα ζητήματα. Αλλά η δολοφονία του Γκιόλια και όσα αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο κατόπιν εορτής, ιδαίτερα αυτά που αφορούν το "θαυμαστό κόσμο των νέων εκδοτών", δείχνουν οτι μάλλον πρός τα πίσω πήγαμε τα τελευταία χρόνια σε ο,τι αφορά τον καθορισμό του ποιός είναι ποιός και ποιός γράφει τί στη δημόσιο σφαίρα. Διάβασα την επιστολή που εστειλε ο Σ. Γκιόλιας στον Μ.Τριανταφυλλόπουλο για τους λόγους που τον εξώθησαν να παραιτηθεί απο την εκπομπή του μετά απο 17 χρόνια. Και σε ενα σχόλιο αναγνώστη του πρόσεξα οτι η εδρα του περίφημου σαιτ μπορεί να είναι ενας φορολογικός παράδεισος της δυτικής Αφρικής. Υπάρχει ένα τεράστιο θέμα λοιπόν που ισχύει για τα παραδοσιακά μέσα και πολύ περισσότερο για το διαδίκτυο: αφού δεν βγαίνουν, γιατί βγαίνουν; Ποιά είναι τα εταιρικά σχήματα που "τρέχουν" αυτές τις δραστηριότητες; Φορολογούνται; Πόθεν έσχες; Γράφονται οι χορηγίες των διαφόρων εταιρειών στα βιβλία τους; Αλλά η δολοφονία του Γκόλια και οι πληροφορίες που αντλεί κανείς απο τα ίδια του τα γραπτά θέτουν και ορισμένα αλλα ζητήματα: με τι όρους εκμεταλλεύεται ο ιδιοκτήτης του μπλογκ το αποτέλεσμα της εργασίας του εργαζόμενου σε αυτό; Και γιατί δεν ισχύουν για τον "θαυμαστό καινούργιο κόσμο" οι αστικές και ποινικές ευθύνες που ισχύουν για τα "παλιά Mέσα"; Η δημοσιογραφία του διαδικτύου παριστάνει εδώ και πολύ καιρό ότι δεν έχει καμμία απο τις ασθένειες των "παλιών Μέσων" (διαπλοκή, αδιαφάνεια, εταιρική δομή που να καθιστά ευκρινείς τους πόρους του). Η ανωνυμία μετόχων και συντακτών σε πολλά -τα περισσότερα- απο τα μπλογκ των τελευταίων χρόνων φαίνεται οτι έχει οδηγήσει σε ορισμένες περιπτώσεις στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν χρειάζεται και εδώ μια διαδικασία "βασικού μετόχου", αφού έτσι και αλλιώς αυτή απέτυχε στον παραδοσιακό Τύπο, αφού πρώτα ωστόσο δυσκόλεψε κάποιους απο τους εκδότες, το βέβαιο είναι οτι κάποιος πρέπει να "κοιτάξει τα βιβλία" των "ανωνύμων της αρετής", που δεν είναι και τόσο ενάρετοι.