Δημοσιογραφικά στραβοπατήματα
Του Γιώργου Λακόπουλου
Του Γιώργου Λακόπουλου
TA NEA
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Η παρουσία των πολιτικών συντακτών της επικράτειας στις παραδοσιακές συνεντεύξεις Τύπου του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανέδειξε ότι ένδεια δεν έχει μόνο ο πολιτικός λόγος.
Και ο δημοσιογραφικός δεν πάει πίσω.
Αρκετές από τις- περισσότερες των 150- ερωτήσεις που υπεβλήθησαν αθροιστικά σ΄ αυτές τις δύο συνεντεύξεις, ήταν εύστοχες. Και κυρίως ήταν ερωτήσεις. Είχαν τη μόνη στόχευση που νομιμοποιείται να έχει μια τέτοια ερώτηση: μια διαυγή απάντηση, από την οποία να αναδύεται κατά το δυνατόν μια είδηση. Το έκαναν αρκετοί από τους δημοσιογράφους που κάθησαν απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά. Ηταν οι επαγγελματίες της υπόθεσης. Αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν τον τόνο σ΄ αυτές τις δύο συνεντεύξεις.
Ηταν οι άλλοι: αυτοί που μετείχαν στη συνέντευξη για να αγορεύσουν, να επικρίνουν ή να επιβραβεύσουν και γενικώς να κάνουν οτιδήποτε δεν συνιστά ευθεία δημοσιογραφική ερώτηση. Υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες της ερώτησης προηγήθηκε μια κανονική διάλεξη περί διαγραμμάτου! Σε άλλες διατυπώθηκαν διάφορες αμπελοφιλοσοφίες. Σε κάποιες περιπτώσεις στο τέλος δεν υπήρξε καν ερώτηση. Χώρια οι περιπτώσεις στις οποίες ο ερωτώμενος αρχηγός... διάβαζε την απάντησή του. Υπήρξαν ερωτήσεις που κράτησαν... ένα λεπτό ή και παραπάνω και οι απαντήσεις μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Φυσικά το πιο ανακουφιστικό για έναν πολιτικό είναι αντί για ερωτήσεις να δέχεται σχόλια και κοινότοπες ατάκες του τύπου «Ζούμε σε εποχή...».
Συμπέρασμα: Σ΄ αυτό το ταγκό κάποιος από τους δύο χορευτές στραβοπατούσε συχνά. Και συνήθως ήταν ο δημοσιογράφος που ρωτούσε, όχι ο πολιτικός που απαντούσε.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Η παρουσία των πολιτικών συντακτών της επικράτειας στις παραδοσιακές συνεντεύξεις Τύπου του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανέδειξε ότι ένδεια δεν έχει μόνο ο πολιτικός λόγος.
Και ο δημοσιογραφικός δεν πάει πίσω.
Αρκετές από τις- περισσότερες των 150- ερωτήσεις που υπεβλήθησαν αθροιστικά σ΄ αυτές τις δύο συνεντεύξεις, ήταν εύστοχες. Και κυρίως ήταν ερωτήσεις. Είχαν τη μόνη στόχευση που νομιμοποιείται να έχει μια τέτοια ερώτηση: μια διαυγή απάντηση, από την οποία να αναδύεται κατά το δυνατόν μια είδηση. Το έκαναν αρκετοί από τους δημοσιογράφους που κάθησαν απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά. Ηταν οι επαγγελματίες της υπόθεσης. Αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν τον τόνο σ΄ αυτές τις δύο συνεντεύξεις.
Ηταν οι άλλοι: αυτοί που μετείχαν στη συνέντευξη για να αγορεύσουν, να επικρίνουν ή να επιβραβεύσουν και γενικώς να κάνουν οτιδήποτε δεν συνιστά ευθεία δημοσιογραφική ερώτηση. Υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες της ερώτησης προηγήθηκε μια κανονική διάλεξη περί διαγραμμάτου! Σε άλλες διατυπώθηκαν διάφορες αμπελοφιλοσοφίες. Σε κάποιες περιπτώσεις στο τέλος δεν υπήρξε καν ερώτηση. Χώρια οι περιπτώσεις στις οποίες ο ερωτώμενος αρχηγός... διάβαζε την απάντησή του. Υπήρξαν ερωτήσεις που κράτησαν... ένα λεπτό ή και παραπάνω και οι απαντήσεις μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Φυσικά το πιο ανακουφιστικό για έναν πολιτικό είναι αντί για ερωτήσεις να δέχεται σχόλια και κοινότοπες ατάκες του τύπου «Ζούμε σε εποχή...».
Συμπέρασμα: Σ΄ αυτό το ταγκό κάποιος από τους δύο χορευτές στραβοπατούσε συχνά. Και συνήθως ήταν ο δημοσιογράφος που ρωτούσε, όχι ο πολιτικός που απαντούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου