ΜΗΤΣΟΣ - Χιντ - Το Κοινό ως Ιδιοκτήτης των Μέσων

Προπαγάνδα των ελίτ;
 

Του Μιχάλη Μητσού / , mmitsos@dolnet.gr

ΤΑ ΝΕΑ 29 Σεπτεμβρίου 2010

Είναι ένα βιβλίο γεµάτο µε υπερβολές. Υποστηρίζει, για παράδειγµα, ότι οι πολίτες δεν είναι πιο ελεύθεροι από τα µαζικά εκτρεφόµενα κοτόπουλα. Και ότι η δηµοσιογραφία είναι απλώς η προπαγάνδα των ελίτ. Αναδεικνύει όµως, παρά ταύτα, ένα υπαρκτό πρόβληµα.

Ο Νταν Χιντ είναι µαθητής του Τσόµσκι. Και πιστεύει, όπως εκείνος, ότι η δηµοσιογραφία είναι τελειωµένη. 

• Πρώτον, επειδή τα µέσα ενηµέρωσης αποκρύπτουν πληροφορίες από το κοινό. 
• Δεύτερον, επειδή λειτουργούν ως προπαγανδιστές των καπιταλιστικών (και ιµπεριαλιστικών) κρατών.  

Ολα είναι λάθος. Η συγκέντρωση, η επεξεργασία και η µετάδοση των ειδήσεων.

• Οι υποθέσεις που κάνουν οι δηµοσιογράφοι για το κοινό τους. 
• Η επιλογή των θεµάτων µε τα οποία θεωρούν σκόπιµο να ασχοληθούν. Και, πάνω απ’ όλα, 
• η υποταγή τους στα αφεντικά. 

Η κατάσταση αυτή δεν διορθώνεται. Δεν πρόκειται εδώ για το αν ο Σαντάµ έχει ή όχι όπλα µαζικής καταστροφής. Ούτε για το αν µπορούσε να προβλεφθεί η οικονοµική κρίση.

Η αρρώστια δεν γιατρεύεται µε λίγο µεγαλύτερη προσπάθεια. Χρειάζεται άλλη θεραπεία.

Και η θεραπεία αυτή, γράφει ο Χιντ στο βιβλίο του «Η Επιστροφή του Κοινού» (Εκδ. Verso), είναι η υπαγωγή των δηµοσιογράφων σ' έναν ιδιοκτήτη που δεν θα είναι ούτε µεγιστάνας ούτε εταιρεία ούτε το κράτος. Θα είναι το κοινό. 

Η πρόταση του συγγραφέα είναι να δηµιουργηθεί στη Βρετανία ένα Ταµείο ύψους 80 εκατοµµυρίων λιρών (ή 94 εκατοµµυρίων ευρώ) ετησίως, όπου θα απασχολούνται 3.000 δηµοσιογράφοι. 

Το κοινό θα συζητά και θα ψηφίζει τα θέµατα που επιθυµεί να ερευνηθούν. 

Οι δηµοσιογράφοι, οργανωµένοι σε οµάδες, θα πραγµατοποιούν τις σχετικές έρευνες. Και το ΒΒC ή τα άλλα ανεξάρτητα µέσα θα αγοράζουν τα προϊόντα που τους ενδιαφέρουν.

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ - «η οικονοµία θα φτιάξει αν οι τηλεοράσεις λένε τα ευχάριστα και όχι τα δυσάρεστα»

 ΜΑΥΡΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ - 

30.09.2010 ΤΑ ΝΕΑ

ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ, όµως. ΠΡΩΤΟΝ, καµία οικονοµική πολιτική δεν µπορεί να αποδώσει µέσα στο κλίµα απαισιοδοξίας, κατήφειας και ανασφάλειας που έχει επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία. Η οποία µόλις πάει να σηκώσει λίγο το κεφάλι έρχεται µια περαίωση να της το ξαναβάλει κάτω από το νερό. Και µόλις πάει να αναπνεύσει έρχεται µια νέα φορολογική επιδροµή να την οδηγήσει σε ασφυξία. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η  χώρα δεν πρόκειται να διαψεύσει τις προβλέψεις, αν δεν µπει όσο γρηγορότερα γίνεται στον δρόµο της ανάπτυξης. Κι αυτή θα πρέπει να είναι σχεδόν η απόλυτη εθνική προτεραιότητα  για την κυβέρνηση αλλά και για όλους µας...

ΟΛΟΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ, βεβαίως, ότι τα δυο αυτά είναι αλληλένδετα. Δεν γίνεται ανάπτυξη σε κλίµα κατάθλιψης, ούτε µπορεί να ανατραπεί η κατάθλιψη χωρίς ανάπτυξη. Η ψυχολογία, βλέπετε, είναι και πρόβληµα και προϋπόθεση για τη λύση του προβλήµατος. Το ζητούµενο είναι πώς θα καταφέρει η κυβέρνηση να µεθοδεύσει και τα δύο.

Η ΜΙΑ διαδικασία είναι φανφάρες, παρελάσεις και θριαµβευτικά ανακοινωθέντα. Είναι η προέκταση της επιπόλαιης αντίληψης πως «η οικονοµία θα φτιάξει αν οι τηλεοράσεις λένε τα ευχάριστα και όχι τα δυσάρεστα». Λες και τα οικονοµικά µεγέθη διαµορφώνονται στα δελτία των οκτώ.

Η ΑΛΛΗ επιλογή είναι σοβαρή προσπάθεια, µεθοδική δουλειά και συγκεκριµένα αποτελέσµατα.

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - Κανόνες συνέντευξης ?

Δημοσιογραφικά στραβοπατήματα
Του Γιώργου Λακόπουλου

TA NEA
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Η παρουσία των πολιτικών συντακτών της επικράτειας στις παραδοσιακές συνεντεύξεις Τύπου του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανέδειξε ότι ένδεια δεν έχει μόνο ο πολιτικός λόγος.

Και ο δημοσιογραφικός δεν πάει πίσω.

Αρκετές από τις- περισσότερες των 150- ερωτήσεις που υπεβλήθησαν αθροιστικά σ΄ αυτές τις δύο συνεντεύξεις, ήταν εύστοχες. Και κυρίως ήταν ερωτήσεις. Είχαν τη μόνη στόχευση που νομιμοποιείται να έχει μια τέτοια ερώτηση: μια διαυγή απάντηση, από την οποία να αναδύεται κατά το δυνατόν μια είδηση. Το έκαναν αρκετοί από τους δημοσιογράφους που κάθησαν απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά. Ηταν οι επαγγελματίες της υπόθεσης. Αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν τον τόνο σ΄ αυτές τις δύο συνεντεύξεις.

Ηταν οι άλλοι: αυτοί που μετείχαν στη συνέντευξη για να αγορεύσουν, να επικρίνουν ή να επιβραβεύσουν και γενικώς να κάνουν οτιδήποτε δεν συνιστά ευθεία δημοσιογραφική ερώτηση. Υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες της ερώτησης προηγήθηκε μια κανονική διάλεξη περί διαγραμμάτου! Σε άλλες διατυπώθηκαν διάφορες αμπελοφιλοσοφίες. Σε κάποιες περιπτώσεις στο τέλος δεν υπήρξε καν ερώτηση. Χώρια οι περιπτώσεις στις οποίες ο ερωτώμενος αρχηγός... διάβαζε την απάντησή του. Υπήρξαν ερωτήσεις που κράτησαν... ένα λεπτό ή και παραπάνω και οι απαντήσεις μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Φυσικά το πιο ανακουφιστικό για έναν πολιτικό είναι αντί για ερωτήσεις να δέχεται σχόλια και κοινότοπες ατάκες του τύπου «Ζούμε σε εποχή...».

Συμπέρασμα: Σ΄ αυτό το ταγκό κάποιος από τους δύο χορευτές στραβοπατούσε συχνά. Και συνήθως ήταν ο δημοσιογράφος που ρωτούσε, όχι ο πολιτικός που απαντούσε.

ΠΑΡΟΝ - "Παραβατικη" μεταεπικοινωνία

ΠΑΡΟΝ  19 Σεπτεμβριου 2010

.

ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΕΤΑΙ στην ελληνική κοινωνία το κλίμα έναντιον των δημοσιογράφων,

κυρίως δε των καναλιών, λόγω της «φιλοκυβερνητικής στασης» ορισμένων και 

μάλιστα σε αποφάσεις που θίγουν επαγγελματίκες τάξεις.

Σημειώνουμε δύο περιστατικά:

Προ ημερών συνδικαλιστής από τον κλάδο των βενζινοπωλών στη διάρκεια του

δελτίου ειδήσεων του Mega αποκάλεσε τον Μαν. Καψή... «γραφείο Τύπου του 

Πεταλωτή»! (Σημειωτέον, κανείς από τα άλλα δημοσιογραφικά στελέχη του 

σταθμού δεν μπήκε στον κόπο να τον υπερασπιστεί κι ο ίδιος ελάχιστα θίχτηκε...)

Επίσης, στη Θεσσαλονίκη άλλος δημοσιογράφος του ίδιου σταθμού 

αποδοκιμάστηκε έντονα από εργαζόμενους που διαδήλωναν κατά της 

κυβερνητικής πολιτικής και του Μνημονίου.

Τόσο οξυμμένα που είναι τα πνεύματα, θα έχουμε -είναι βέβαιο- διάφορα 

παρατράγουδα στο αμέσως επόμενο διάστημα...

ΚΑΛΥΒΑΣ - Storytelling and politics

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ            Hμερομηνία δημοσίευσης: 19-09-10

«Αρχίνησα και ’γω να κλέβω κι ήβρα την τύχη μου!» Tων Σταθη N. Kαλυβα & Mαριας Kαλιαμπου* Τρεις δρόμοι ανοίγονται στην εποχή του Μνημονίου.  Μια (συντηρητική) εκδοχή το αντιμετωπίζει ως αγγαρεία: μια επαχθή υποχρέωση που μας επέβαλαν καταχρηστικά οι ξένοι. Η εκδοχή αυτή προκρίνει μια στενά δημοσιονομική λογική που οδηγεί στην αποσπασματική εφαρμογή και την ενδεχόμενη αποτυχία.  Η δεύτερη (αντιδραστική) εκδοχή εδράζεται στον στρουθοκαμηλισμό: στην άρνηση πως η κρίση υπήρξε αποτέλεσμα στρεβλώσεων που διατρέχουν ολόκληρη την κοινωνία και στον ισχυρισμό πως για όλα φταίνε αποκλειστικά κάποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί και «κλέφτες». Ο στόχος είναι να μην αλλάξει τίποτα (αντίθετα, να ενισχυθούν οι στρεβλώσεις) και αναπόφευκτη κατάληξη είναι η πτώχευση και η παρακμή.  Η τρίτη (επαναστατική) εκδοχή επιτάσσει την γενική κινητοποίηση για μία εκ βάθρων αλλαγή και τη μετατροπή του Μνημονίου σε πλατφόρμα για τη δρομολόγηση μεταρρυθμίσεων παντού, ξεκινώντας από την Παιδεία και τη Δικαιοσύνη. Πρόκειται για τον μόνο ελπιδοφόρο δρόμο, ιδιαίτερα δύσβατο όμως, καθώς απαιτεί πολιτικό όραμα και την αλλαγή νοοτροπιών που έχουν διαποτίσει βαθιά τη συλλογική συνείδηση, όπως είναι η επιβράβευση της παράκαμψης των νόμων. Η λαϊκή κουλτούρα αποτελεί ιδανικό καθρέφτη των νοοτροπιών αυτών.  Αν και διαφέρουν από χώρα σε χώρα ως προς επιμέρους μοτίβα, τα παραμύθια έχουν κοινό πυρήνα. Ετσι, η σύγκριση εκδοχών του ίδιου παραμυθιού αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες των κοινωνιών. «Ο αρχικλέφτης» είναι ένα παραμύθι διαδεδομένο σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Ο βασικός πυρήνας του αναφέρεται στα κατορθώματα του επιδέξιου κλέφτη.  Στη γερμανική εκδοχή, που περιλαμβάνεται στη συλλογή των αδερφών Γκριμμ («Der Meisterdieb»), ο κλέφτης μετανιωμένος επιστρέφει ύστερα από χρόνια στους φτωχούς γονείς του, οι οποίοι αναστατώνονται μόλις μαθαίνουν την εξέλιξη του γιου τους. Πρέπει να αποδείξει τις ικανότητές του στο νονό του, τον άρχοντα της περιοχής. Αυτός του θέτει τρεις δύσκολες δοκιμασίες για να γλιτώσει τη ζωή του, πράγμα που τελικά επιτυγχάνει με ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο. Ο άρχοντας τον αφήνει ελεύθερο, αλλά τον εξορίζει προειδοποιώντας τον πως άμα επιστρέψει, θα τον αποκεφαλίσει. Ο Ελληνας αρχικλέφτης είναι κι αυτός εξαίρετος στην «τέχνη» του: χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα και πονηριά του κλέβει με αριστοτεχνικό τρόπο τον θησαυρό του βασιλιά. Ο τελευταίος δεν καταφέρνει ποτέ να τον πιάσει με αποτέλεσμα να τον περιγελά ο Τούρκος βασιλιάς. Τότε, όμως, ο αρχικλέφτης παρουσιάζεται στον Ελληνα αρχηγό για να τον βοηθήσει και για άλλη μια φορά διαπρέπει. Παριστάνει τον άγγελο Κυρίου στον Τούρκο βασιλιά, τον απάγει για να τον οδηγήσει δήθεν στον Παράδεισο και τον φέρνει μπροστά στον Ελληνα βασιλιά, ο οποίος κάθεται σε χρυσό θρόνο και προσποιείται το Θεό. Ο Τούρκος, νομίζοντας πως αντικρίζει το Θεό προσκυνά τον Ελληνα βασιλιά, ο οποίος του λέει πως είναι άξιος να συλλάβει, αν όχι τον κλέφτη τότε τουλάχιστον τον Τούρκο βασιλιά. Μετά από αυτήν την «ανδραγαθία» του αρχικλέφτη, ο βασιλιάς παραγράφει όλα τα αδικήματά του και δίνουν τα χέρια. Στο τέλος, ο κλέφτης παντρεύεται την κόρη του βασιλιά και ανεβαίνει στο θρόνο. Τόσο στο ελληνικό όσο και στο γερμανικό παραμύθι ο κλέφτης υποβάλλεται σε μια σειρά δοκιμασιών και στο τέλος πάντα τα καταφέρνει. Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο παραλλαγών έγκειται στη σχέση του αρχικλέφτη με το νόμο: ενώ στη γερμανική παραλλαγή ο κλέφτης είτε τιμωρείται είτε εκδιώκεται από τη χώρα του, στην ελληνική ο κλέφτης στο τέλος πάντα δικαιώνεται, τα σφάλματά του συγχωρούνται και ο ίδιος αποκτά την εξουσία.  Στην ελληνική παραλλαγή είναι εμφανέστατη η αδυναμία του κράτους να επιβληθεί και να εφαρμόσει τους νόμους, ενώ στο γερμανικό κείμενο κυριαρχεί η αίσθηση της τάξης και δικαιοσύνης καθώς ακόμα και ο ίδιος ο κλέφτης αναγνωρίζει την ηθική του κατάπτωση και αποδέχεται την ποινή του.  Στο ελληνικό παραμύθι αντίθετα, η κλοπή αντιμετωπίζεται ως αποδεκτή μέθοδος κοινωνικής ανόδου και καταξίωσης που οδηγεί στη μίμηση. Ετσι, σε μιαν άλλη ελληνική εκδοχή, ένας φτωχός γέρος χωρικός, ύστερα από πολλές περιπέτειες όπου άλλοι επιτήδειοι κλέβουν τα ζώα του, αποφασίζει και αυτός να κάνει τα ίδια.  «Αρχίνησα και ’γω να κλέβω κι ήβρα την τύχη μου!» αναφωνεί στο τέλος. Οπως δείχνει η σύντομη αυτή περιήγηση στον κόσμο των παραμυθιών, η παράκαμψη του νόμου και η «ανυπακοή» μπορεί ως μύθοι να λειτούργησαν λυτρωτικά σε προνεωτερικές εποχές ακραίας ένδειας αλλά από ένα σημείο και μετά μετατράπηκαν σε τροχοπέδη της προόδου. Σήμερα, δεν έχουν τίποτα απολύτως το καινούργιο ή το ριζοσπαστικό. Η έξοδος από την κρίση απαιτεί την απαλλαγή από πλήθος αντίστοιχων στρεβλών και βαθιά ριζωμένων νοοτροπιών. Οι νοοτροπίες αυτές, όμως, δεν συνιστούν αναλλοίωτα, εγγενή χαρακτηριστικά, αλλά ριζώνουν (και επομένως παρέρχονται) ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων θεσμών και κινήτρων. Αλλάζοντας τους θεσμούς, αλλάζουμε και τα κίνητρα, και επομένως τις νοοτροπίες. Αν πετύχουμε τη μεταρρύθμιση των θεσμών, θα έχουμε κατορθώσει κάτι πολύ ουσιαστικότερο και βαθύτερο από την αποκατάσταση της δημοσιονομικής τάξης. * Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Yale. Η κ. Μαρία Καλιαμπού είναι λέκτορας του Πανεπιστημίου Yale.

ΔΑΒΑΡΑΚΗΣ - Επιστήμονες στα ΜΜΕ και επικοινωνιακή άνεση

Α. Δαβαράκης  στο Protagon.gr


Τώρα ας πιάσουν δουλειά τα γνωστά καθεστωτικά ΜΜΕ να «συστήσουν» στον κόσμο τον κ. Καμίνη και να τον αναγάγουν σε ίνδαλμα, προβάλλοντας (ελπίζω) το έργο του ως συνηγόρου του Πολίτη. 


Διότι το ίδιο το Πρόσωπο, του οποίου δεν αμφισβητώ τις πολλές ικανότητες ή την γνώση των θεμάτων που μας βασανίζουν εμάς τους Αθηναίους, (και δεν θα μπορούσα και να το κάνω χωρίς στοιχεία), η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολα «προσβάσιμη» προσωπικότητα στους «πολλούς» κατοίκους των Αθηνών. 


Από την πρώτη του εμφάνιση στο δελτίο της Όλγας Τρέμη, διαπίστωσα μιαν επικοινωνιακή δυσκολία, πάρα πολύ φυσική για έναν επιστήμονα, ευαίσθητο, διακριτικό, καλλιεργημένο και σοβαρό άνθρωπο που δεν είχε ποτέ του πολλά-πολλά με τα ΜΜΕ, τους ιδιοκτήτες του, τους απλούς ψηφοφόρους – και την πολύπλοκη σχέση εξουσίας, παρακράτους και κεφαλαίου.


 Ίσως να είναι πολύ νωρίς, αλλά τολμώ να προβλέψω πώς αν πάρει πάνω από 25% των ψήφων στην Αθήνα ο κ. Καμίνης, θα πρέπει να κάνει ένα μεγάλο πάρτυ – σαν αυτό που είχε κάνει κάποτε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στη Βουλιαγμένη, ας πούμε. Και να καλέσει και τον Νταλάρα.
 

ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ - Πτυχίο-αξεσουάρ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  Hμερομηνία δημοσίευσης: 16-09-10  Tου Στεφανου Κασιματη

Τρόποι του Νεοελληνικού Πολιτισμού

'''''
Αναγνωρίζω, βεβαίως, ότι η αντίληψη του πτυχίου-αξεσουάρ, που αποκτάται χωρίς προσπάθεια, δηλαδή χωρίς μόρφωση, είναι βασικό στοιχείο του σημερινού ελλαδικού πολιτισμού μας. 
Είναι παραλλαγή της αντίληψης του πτυχίου που εξαργυρώνεται σε εργασιακά δικαιώματα – πάντα στο Δημόσιο, φυσικά. 
Της αντίληψης που καλλιέργησε η εισαγωγή του κομματισμού στα πανεπιστήμιά μας από το 1981 και έπειτα. 
Της αντίληψης που τα οδήγησε στη σημερινή εξαχρείωση και παρήγαγε στρατιές τενεκέδων από τις κομματικές νεολαίες, που παριστάνουν σήμερα τους επιστήμονες. 
Είναι, όμως, ανάγκη να κάνουμε και εξαγωγή του φαινομένου στην Κύπρο; Oταν ο Τσαρούχης πληροφορήθηκε τον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων, λέγεται ότι, με το γνωστό χιούμορ του, αναφώνησε δήθεν κατάπληκτος: «Μία αγγλική αποικία έχει η Ελλάς και πάμε να την χάσουμε;» Κατ’ αναλογίαν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα αγγλικό πανεπιστήμιο έχει σήμερα η Ελλάδα (στην Κύπρο) και πάμε να το χαλάσουμε;

ΤΖΙΑΝΤΖΗ - Ξύλινη βουβαμάρα των πολλών.

Hμερομηνία δημοσίευσης: 16-09-10 Ξύλινη γλώσσα και ξύλινη τομάτα Tης Μαριαννας Τζιαντζη Νέοι όροι έχουν εισαχθεί τους τελευταίους μήνες στο καθημερινό πολιτικό μας λεξιλόγιο, όπως διαπιστώνουμε παρακολουθώντας τα δελτία. Η τρόικα και οι τροϊκανοί, το Μνημόνιο και οι αντιμνημονιακοί (η λέξη «φιλομνημονιακός» δεν έχει μέχρι στιγμής ακουστεί). «Αυτοδιοικητικοί» έχουν βαφτιστεί οι ανεξάρτητοι (ή φερόμενοι ως ανεξάρτητοι) υποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές. «Δεν υποστηρίζουμε κομματικά στελέχη, αλλά αυτοδιοικητικές προσωπικότητες με κύρος», λένε κάποιοι. («Τι θα γίνεις, παιδάκι μου, όταν μεγαλώσεις;» «Aυτοδιοικητικός, μπαμπάκο».) Πώς να μη μας προκαλεί αλλεργία αυτή η γλώσσα; Ολοι κατανοούμε την πολιτική σημασία αυτής της αναμέτρησης, όμως ταυτόχρονα έχουμε την αίσθηση ότι οι εκλογές αυτές διεξάγονται σε μια άλλη χώρα, όχι στη δική μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας ανησυχούν για το πετρέλαιο του χειμώνα, για τα δίδακτρα των παιδικών σταθμών και των φροντιστηρίων, ενώ αρκετοί καθυστερούν την εγγραφή των παιδιών τους καθώς ακόμα δεν έχουν εξοφλήσει την περσινή σχολική χρονιά! Ανησυχούν για την ακρίβεια που θα φέρει η αύξηση του ΦΠΑ, ανησυχούν για τις θέσεις εργασίας που χάνονται ή θα χαθούν και όχι για το ποιο κόμμα θα βγάλει τους περισσότερους δημάρχους και περιφερειάρχες. Η «μετρολογία» και η «μνημονιολογία» είναι τα νέα γλωσσικά μας αποκτήματα. Ο κ. πρωθυπουργός, στην πρόσφατη ομιλία του στη ΔΕΘ, ζήτησε από τα ΜΜΕ να σταματήσουν τη «μετρολογία», δηλαδή να μη μιλούν για «νέα» μέτρα. Η «μνημονιολογία», σύμφωνα με την προχθεσινή ομιλία του κ. Παπανδρέου στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, είναι εκείνο πίσω από το οποίο κρύβονται οι δυνάμεις που παλεύουν για να κρατήσουν την Ελλάδα καθηλωμένη στο χθες. «Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα», τραγουδάει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Ο στίχος θα μπορούσε να συμπληρωθεί με τη φράση «μας αρκούν τα παλιά» ή «ήδη μας έχουν τρομάξει τα παλιά» - αυτό τουλάχιστον δείχνει η καθημερινή εμπειρία μας. Πώς να γοητεύσει αυτή η πολιτική τους νέους ανθρώπους; Ποιος να αναθαρρήσει ακούγοντας περί «πολυεπίπεδης ενεργοποίησης» στην εξωτερική μας πολιτική; Φέτος το καλοκαίρι δεν κυριάρχησε μόνο η ξύλινη τομάτα (απ’ έξω κόκκινη και μέσα ένα κίτρινο και ξυλώδες στέλεχος), αλλά και ο ξύλινος πολιτικός λόγος των λίγων και η ξύλινη βουβαμάρα των πολλών. Το Σαββατοκύριακο, στο κεντρικό δελτίο του Star, εμφανίστηκαν τρεις καλλίγραμμες νεαρές τραγουδίστριες, η Βαλεντίνη, η Ναταλία και η Γεωργία, αγνώστων λοιπών στοιχείων, που δήλωσαν είτε ότι δεν ξέρουν τίποτα περί δημοτικών εκλογών είτε ότι κάτι έχει πάρει το αυτί τους, αλλά δεν έχουν την πρόθεση ούτε να μάθουν για τις εκλογές ούτε να ψηφίσουν. «Να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε», είπαν όλες. Ναι μεν το σχόλιο του ρεπόρτερ για την άγνοια των δεσποινίδων ήταν ειρωνικό, όμως η εντύπωση που μένει στον τηλεθεατή είναι ότι νέοι και πολιτική ή χαρά της ζωής και ενδιαφέρον για τα κοινά είναι πράγματα ασύμβατα.

ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ - ρηχή, ετοιματζίδικη, στερεοτυπική σκέψη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Hμερομηνία δημοσίευσης: 15-09-10

Οι πόζες και τα σαρδάμ Tου Παντελη Mπουκαλα Τι να προλάβεις να πεις σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Και ο σοφότερος των ανθρώπων να είσαι, δεν θα μπορέσεις να στύψεις τη σκέψη σου και να τη συνοψίσεις με τρόπο που να μην αδικείται από τις τριάντα-σαράντα λέξεις που προφταίνεις να πεις. Τα πράγματα, βέβαια, απλουστεύονται αν η σκέψη σου είναι ρηχή, ετοιματζίδικη, στερεοτυπική. Στην περίπτωση αυτή, τόσο συνηθισμένη στην πολιτική και όχι μόνο, οι τριάντα λέξεις αποδεικνύονται βραχνάς, όχι επειδή είναι λίγες, αλλά επειδή φαντάζουν πολλές. Είναι ένα μικρό δράμα λοιπόν αυτό που υφίστανται οι εκπρόσωποι των κομμάτων, που καλούνται καθημερινά να σχολιάσουν την πολιτική επικαιρότητα (δηλαδή τη δράση της κυβέρνησης), για τις ανάγκες των δελτίων ειδήσεων. Οσο εξοικειωμένοι κι αν είναι με τις κάμερες, από τη συμμετοχή τους σε διάφορα πάνελ, όταν βρίσκονται μόνοι απέναντί τους, χάνουν την άνεσή τους. Το σώμα τους εμφανίζεται τόσο ξύλινο και αλύγιστο όσο κι ο λόγος τους, ενώ το βλέμμα τους, χαμένο στο κενό, δείχνει ταυτόχρονα έντρομο και αλαζονικό. Τους τρώει η πόζα τους κομματικούς εκπροσώπους. Τους αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά η μάσκα της αυθεντίας που πρέπει να φορέσουν για να φανούν αντάξιοι του χρέους που τους ανέθεσε ο αρχηγός τους. Και η αλήθεια είναι πως, είτε χαμογελαστοί εμφανίζονται, είτε βλοσυροί και επιθετικοί, προσωπείο βλέπουμε, όχι πρόσωπο, μια θεατρική μάσκα που έχει χαραχθεί πάνω της η οργή, η χαρά ή ό,τι άλλο. Δεν δείχνουν πάντως να δυσφορούν όλοι όσοι υποχρεώνονται να παίξουν την πολιτική σαν θέατρο, για το καλό του κόμματός τους (και το προσωπικό τους βέβαια, αφού η αναγνωρισιμότητα αποδίδει). Ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος, π.χ., ως εκπρόσωπος της Ν.Δ. εμφανίζεται αγέρωχος όπως πάντοτε, μπροστά σ’ ένα γαλανόλευκο και σημαιοφόρο φόντο, ώστε να διευκολυνθούν οι ορθοί συνειρμοί. Ξέροντας ότι στο γυαλί δεν γράφουν όσα θα πει, αλλά ο τρόπος που θα τα πει, ποντάρει στον στόμφο και στον μελοδραματικό τόνο· κάθε δήλωσή του είναι ένα πολεμικό διάγγελμα. Ο έτερος της δεξιάς πολυκατοικίας, ο κ. Αϊβαλιώτης, ως εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, εμφανίζεται τσιτωμένος από την πολλή προσπάθεια να πετύχει επιτέλους το λογοπαίγνιο που θα υποχρεώσει τον αρχηγό του, σεσημασμένο ατακαδόρο, να τον χτυπήσει επαινετικά στον ώμο, σαν καλό μαθητή. Οσο για τους εκπροσώπους των κομμάτων της Αριστεράς, αν κλείσεις τα μάτια και η φωνή δεν ανήκει στις αμέσως αναγνωρίσιμες, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποιου κόμματος οι θέσεις προβάλλονται, έτσι όπως τα εξομοιώνει ο καταγγελτικός μανιερισμός. Ο,τι ανθρώπινο υπάρχει σε αυτές τις ποζάτες δηλώσεις διασώζεται στα αποτυχημένα δοκιμαστικά, σαν αυτά που δείχνει η «Ελληνοφρένεια». Το σαρδάμ, και όχι η στομφώδης αυτοπεποίθηση, μπορεί να μας δείξει πως υπάρχουν ακόμα πολιτικοί που δυσκολεύονται να μεταλλαχθούν σε μαγνητόφωνα.

ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ - Storytelling

Παρελθέτω απ’ εμού το χρίσμα τούτο!

Tης Μαριλης Mαργωμενου

Ο Ισπανός βοσκός Σαντιάγο άφησε πίσω τη στάνη του και ξεκίνησε το ταξίδι αναζητώντας κάποιον να φωτίσει τη μοίρα του. Ο Ελληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου άφησε πίσω το Μαξίμου, αναζητώντας κάποιον να φωτίσει τον δρόμο του προς τις εκλογές. Στην πορεία, τον Σαντιάγο τον αποπήραν βασιλιάδες και του αρνήθηκαν τη γνώση αλχημιστές. Τον Γ. Παπανδρέου τον αποπήραν υπουργοί και αρνήθηκαν το χρίσμα υποψήφιοι περιφερειάρχες. Αλλά τουλάχιστον τον Σαντιάγο στο τέλος του βιβλίου «Ο Αλχημιστής» δεν τον περίμεναν εκλογές. Βλέπετε, η σοσιαλιστική μοίρα έχει άπειρους τρόπους να βασανίζει τους ήρωές της. Πολύ περισσότερους απ’ όσους φαντάζεται ένας συγγραφέας σαν τον Π. Κοέλιο…

Το ταξίδι προς τις εκλογές ξεκίνησε όταν ο Γ. Παπανδρέου συνάντησε την παλιά του φίλη Τίνα Μπιρμπίλη. Η οποία βγήκε απ’ το παλάτι του Μαξίμου πάνω στα δωδεκάποντα αθλητικά της, χαμογέλασε στους δημοσιογράφους και είπε: «Δεν είναι στα σχέδιά μου η Περιφέρεια Αττικής». Βλέποντάς την στις ειδήσεις ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει να ένιωσε τόσο ακυρωμένος, όσο τα εισιτήρια του Hλεκτρικού στο τέρμα Κηφισιάς. Αλλά κανείς αλχημιστής δεν τα παρατάει τόσο εύκολα. Ετσι, κατέφυγε στη δεύτερη μούσα του, την πριγκίπισσα του υπουργείου Ανάπτυξης Κατερίνα Μπατζελή. Στο αλχημικό εργαστήριο της Ιπποκράτους, ο πρωθυπουργός θαύμασε την πρώτη αλχημεία σε μορφή επιχειρήματος: η κ. Μπατζελή αρνήθηκε την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, γιατί είχε μείνει πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες και δεν ήθελε να τρέχει στη Λαμία! Κάπου εκεί, ο αλχημιστής πρωθυπουργός συνέλαβε την ιδέα να επινοήσει ένα ξόρκι που να εξαφανίζει τις αχάριστες μούσες από το κυβερνητικό σχήμα.

Αλλά δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί περισσότερο. Επρεπε να αντιμετωπίσει τον Σάρουμαν της Θεσσαλονίκης: τον Π. Ψωμιάδη, που παρ’ ότι επί σειράν ετών παρουσίαζε αλλόκοτη συμπεριφορά (μέχρι και μπουκάλια νερού με τη φωτογραφία του είχε κυκλοφορήσει στη συμπρωτεύουσα, σαν μαγικά φίλτρα...), έβγαινε κάθε φορά πρώτος στις εκλογές. Ως βέλτιστο αντίπαλό του το μαγικό ραβδί των δημοσκοπήσεων υπέδειξε τον Bορειοελλαδίτη δρυΐδη Γ. Μαγκριώτη. Oμως, η συνάντηση με τον μεσόκοπο δρυΐδη δεν πήγε καλά. Διάφοροι ανθυπομάγοι λένε πως, αμέσως μετά, τον είδαν στο υπουργείο να μαζεύει φίλτρα, δοκιμαστικούς σωλήνες και λοιπά προσωπικά αντικείμενα, σαν έτοιμος από καιρό να εκπαραθυρωθεί από την κυβέρνηση. Aλλο αν η ζωή του αλχημιστή είναι όλο εκπλήξεις.

Ο πρωθυπουργός, πάντως, συνέχισε την αναζήτησή του, μαζί με τη μαθητεία στην πολιτική χυλόπιτα: ούτε ο εκσυγχρονιστής μάγος Γ. Φλωρίδης δέχθηκε να γίνει περιφερειάρχης. Διότι είχε διατελέσει μάγος υψηλών προδιαγραφών σε εκσυγχρονιστικές εποχές κι ένιωσε θιγμένος που δεν ρωτήθηκε πρώτος... Και καθώς η αλχημιστική του πορεία είχε αρχίσει να θυμίζει τον «Μαθητευόμενο Μάγο» του Ντίσνεϊ, ο Γ. Παπανδρέου δοκίμασε το ξόρκι του καλοπιάσματος: κάλεσε ένα τσούρμο υποψηφίων για φαγητό στην Αίγλη του Ζαππείου και τους είπε γελώντας: «Πώς σας φαίνεται ο Κουκουλόπουλος για περιφερειάρχης;». Πλην, ο παλαιός βενιζελικός ακόλουθος Πάρις στράβωσε το μουστάκι του. Αντιθέτως, η Ροδούλα Ζήση, ως μάγισσα - σειρήνα, άρχισε να του τραγουδάει το «σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει», ελπίζοντας να κερδίσει την Περιφέρεια Θεσσαλίας…

Σε αυτό το κλίμα, η σύνοδος του ΠΑΣΟΚ στο Τάε Κβον Ντο άρχισε να μοιάζει με τελετή αποφοίτησης από το Χόγκουαρτς: όλη νύχτα οι σύνεδροι έβλεπαν τον κ. Παπανδρέου στην αλάνα του σταδίου να κάνει τηλεφωνικά ξόρκια σε απρόθυμους υποψηφίους. Πάλευε να λύσει τον γόρδιο δεσμό: η κόρη του παλαιού σοσιαλιστή Γεννηματά ήθελε να είναι υποψήφια δήμαρχος στην Αθήνα και ο μάγος του συνδικαλισμού Γ. Μίχας στον Πειραιά, αλλά μόνο αν δεν κατέβαινε για περιφερειάρχης ο πρώην αρσιβαρίστας και νυν νομάρχης Γ. Σγουρός. Και καθώς ο Γ. Παπανδρέου ως νεόκοπος αλχημιστής δεν είχε ξίφος για να κόψει τον γόρδιο δεσμό, τελικώς κόπηκε στιγμιαία η παροχή αίματος στην κεφαλή του κ. Μίχα: μόλις έμαθε πως ο κ. Σγουρός κατεβαίνει υποψήφιος ο κ. Μίχας, έβγαλε μια κραυγή και σωριάστηκε στο έδαφος! Τι έλεγε η κραυγή; Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παράφραση της βιβλικής φράσης: «Απελθέτω απ’ εμού το χρίσμα τούτο!». Και κάπως έτσι εμπέδωσε ο δυστυχής πρωθυπουργός αυτό που στο τέλος του βιβλίου έμαθε και ο αλχημιστής Σαντιάγο. Πως όπως ακριβώς η πέτρα δεν γίνεται χρυσός, έτσι και ο Γ. Καμίνης μάλλον δεν θα γίνει δήμαρχος Αθηναίων ούτε και ο Μ. Μπόλαρης περιφερειάρχης. Γιατί στον σοσιαλισμό είναι αλήθεια πως «όλο το σύμπαν συνωμοτεί». Αλλά ποσώς ενδιαφέρεται αν θα πετύχεις εσύ αυτό που θες πάρα πολύ...

ΖΗΡΑΣ - Παθητική και προβατοειδής εγκαρτέρηση

Γ. ΤΡΙΑΝΤΗΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11.09.2010


Από τη μια ο μηντιακός ωκεανός του ανούσιου: μένει ο Μαγκριώτης, γιατί έφυγε η Μπατζελή, τι σημαίνει για τον σοσιαλισμό η μετακίνηση της Φώφης και άλλα -σπουδαία- συναφή... Και από την άλλη οι στιλβωμένες ειδήσεις, η δυσανεξία απέναντι στις κινητοποιήσεις, η ενσυνείδητη διεκπεραίωση εκβιαστικών διλημμάτων και η κατακλυσμιαία προβολή της κυβερνητικής προπαγάνδας... 


«Ο τρόπος δημιουργίας και διοχέτευσης των ειδήσεων, κυρίως στους διαύλους της υψηλής σε αριθμούς και ποσοστά παρακολούθησης -γράφει ο Αλέξης Ζήρας στο περιοδικό «Διαβάζω»- θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. 


Δεν περνάει τίποτε απολύτως που να χαλάει την εικόνα της δήθεν γενικής ομοθυμίας, της σχεδόν χαρούμενης αποδοχής των αλλεπάλληλων φόρων, των εκτάκτων εισφορών, των πιο ανόητων και χωρίς προοπτική θυσιών, από τους πενόμενους συνταξιούχους ώς τους αγρίως στραγγιζόμενους βιοτέχνες και μικρεμπόρους. Προσπαθούν να περάσουν ως γενική εικόνα την παθητική και προβατοειδή εγκαρτέρηση» 


(...Δεν αδικεί την πραγματικότητα το σκληρό κείμενο του Ζήρα, παρά το γεγονός ότι επισημαίνεται κάποια κριτική εγρήγορση σε ορισμένα κανάλια) ***

ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ - ΑΥΤΟΥΣ τους ενδιέφερε μόνο να μπαζώνουν με λέξεις τη λευκή σελίδα.

  Η ασθένεια των υλατζήδων...

 

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΠΑΡΑΤΗΡΩ τους πολιτικούς ρεπόρτερ. Το άγχος και την αγωνία τους. Για να 'χουν μια διασταυρωμένη πληροφορία. 

.....

ΕΙΔΙΚΑ κάποιοι τηλεοπτικοί, όταν ξεστομίζουν λέξεις όπως κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, υπουργός, συντροφικά μαχαιρώματα, εκλογική διαδικασία κ.ο.κ. λάμπει το πρόσωπό τους από ευχαρίστηση. Από ηδονή. Λες κι έχουν έρθει σε οργασμό.

ΜΟΙΑΖΟΥΝ να πιστεύουν πως το τηλεοπτικό κοινό έχει μείνει το μεσημέρι νηστικό από την αγωνία του για να μάθει από το απογευματινό δελτίο ειδήσεων ποιος θα υπουργοποιηθεί και ποία, εξαιτίας της αρνήσεώς της ως υποψηφίας περιφερειάρχου να εκτεθεί, τιμωρημένη εκτός κυβερνήσεως (λέγω και ερώ) θα ...βρεθεί.

ΣΤΗΝ πραγματικότητα μόνο οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι, οι στενοί συνεργάτες και οι συγγενείς τους αγωνιούν. Ο πολύς ο κόσμος αγωνιά μόνο για το πώς θα τα φέρει βόλτα, πώς θα μπορέσει να πληρώσει τα φροντιστήρια και να στείλει έμβασμα στη μικρή που νοίκιασε σπίτι και ξεκινάει πανεπιστήμιο.

.....

 Κάποιες φορές νιώθω όπως ο μέσος αδιάφορος τηλεθεατής ή σαν τους πιτσιρικάδες που γυρίζουν στο «Star» για να κάνουν χάζι και χαβαλέ με τα διάφορα ψώνια που παρουσιάζει ο Σταμάτης.

ΚΑΚΩΣ, κάκιστα! Η επαγγελματική διαστροφή είναι το μόνο που μπορεί να μας κρατάει σε εγρήγορση για να είμεθα κάθε μέρα εμείς που θα επιβάλλουμε στο κοινό τι είναι ασήμαντο και τι σημαντικό.

Αν δεν «πωρωθεί» αυτός που λέει πως «η αγωνία είναι στο κόκκινο, ενώ έχουν ξεκινήσει ήδη οι καραμπόλες για τον ανασχηματισμό», τότε ποιος θα πωρωθεί; Καθήκον μας είναι να δημιουργούμε ένα κλίμα συνεχούς έντασης, ότι, και καλά, κάτι πολύ σπουδαίο, σοβαρό και σημαντικό συμβαίνει παντού και πάντα. Την κάθε στιγμή...

ΑΥΤΟ βεβαίως μπορεί να σε στείλει άγρια μεσάνυχτα στον ψυχίατρο. Ή από την πώρωση να πέσεις στην απόλυτη απάθεια και αφασία. Οπως κάποιοι παλιοί υλατζήδες (συντάκτες δημοσιογραφικής ύλης) στις εφημερίδες. Αυτοί είχαν δει κι είχαν ακούσει τόσα, που διαχειρίζονταν όλες τις ειδήσεις με πλήρη αδιαφορία.
 .................
ΑΥΤΟΥΣ τους ενδιέφερε μόνο να μπαζώνουν με λέξεις τη λευκή σελίδα.

............................

ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ - Οι ειδήσεις περί ανασχηματισμού -μεταφορά τοπικού κουτσομπολιού σε εθνικό ακροατήριο».

Τύπος και ανασχηματισμός

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

07-09-2010

(Απόσπάσματα ed. GGA)

Δεν πρέπει πουθενά στον κόσμο να γίνεται τόση δημόσια κουβέντα περί ανασχηματισμού, όπως επίσης δεν πρέπει να υπάρχουν πουθενά εφημερίδες στον κόσμο που να αφιερώνουν τουλάχιστον μία σελίδα κάθε μέρα σε στήλες παραπολιτικών.

Ποιον, όμως, ενδιαφέρει ο ανασχηματισμός; Απ’ όσο δείχνουν οι κυκλοφορίες των εφημερίδων, δεν ενδιαφέρει τους αναγνώστες. 

Η συζήτηση αυτή σέρνεται τουλάχιστον οκτώ μήνες, με περιόδους όπου «το ενδιαφέρον κορυφώνεται», «ο πυρετός των διαβουλεύσεων ανεβαίνει», «οι διεργασίες είναι έντονες», «οι εξελίξεις επιταχύνονται» και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. 

Παρά τους πομπώδεις προλόγους των δελτίων «ειδήσεων» του στυλ «δραματικές εξελίξεις είχαμε αργά το απόγευμα...», 

το μόνο δράμα που απομένει στο τέλος της ημέρας είναι τα αποτελέσματα των ισολογισμών των επιχειρήσεων ΜΜΕ: 42 εκατομμύρια ήταν οι ζημίες μόνο των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών κατά το πρώτο εξάμηνο του 2010. 

Σίγουρα δεν φτάνουν το χάλι του ΟΣΕ, αλλά τα αποτελέσματα κάποιων από αυτές είναι χειρότερα από πολλές ΔΕΚΟ, τις οποίες επικρίνουν για σπατάλες και κακοδιαχείριση.

Δεν φταίει μόνο ο στραβός γιαλός της κρίσης. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις παρουσίαζαν ζημίες και την περίοδο της πλασματικής οικονομικής ευφορίας (κι ένας Θεός ή έστω κάποιοι υπουργοί ξέρουν πώς εσυντηρούντο). 

Εξάλλου, αν η κρίση είναι ευκαιρία για τους υπόλοιπους, για τα ΜΜΕ είναι διπλή ευκαιρία: σε τέτοιες περιόδους, η ζήτηση για ενημέρωση μεγαλώνει. Το ότι δεν αυξάνει η ζήτηση για ενημερωτικά προϊόντα μάλλον έχει να κάνει με το πώς αυτά αρμενίζουν.

Ποιος νοιάζεται λοιπόν για τον ανασχηματισμό; Νοιάζονται κατ’ αρχάς οι πολιτικοί. Λογικό και ανθρώπινο – την καριέρα τους αφορά ή την καριέρα των δικών τους. 

Ενδιαφέρεται όμως και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματική κοινότητα, στην οποία -ας μην ξεχνάμε- ανήκει κι ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων ΜΜΕ. Το ποιος είναι υπουργός Δημοσίων Εργων, για παράδειγμα, καίει πολλούς εκδότες, οι οποίοι έχουν εμφανείς ή αφανείς δεσμούς με κατασκευαστικές εταιρείες.

Το παράδοξο, όμως, είναι ότι ενδιαφέρει και τους δημοσιογράφους. Αυτό έχει μάλλον να κάνει με την ώσμωση του δημοσιογραφικού με τον πολιτικό χώρο. 

... 

Σ’ αυτόν τον γεωγραφικό τόπο, η φήμη περί ανασχηματισμού ξυπνά όλες τις αρετές της παλιάς γειτονιάς. Κυρίως την κοινωνικότητα. Υπουργοί τηλεφωνούν σε δημοσιογράφους, δημοσιογράφοι σε υπουργούς, πολιτικά στελέχη σε δημοσιογράφους κ.ο.κ. 

Τα αποτελέσματα αυτού του τηλεφωνικού οργίου κοινωνικότητας μάς σερβίρονται το βράδυ στα τηλεοπτικά παράθυρα με το περιτύλιγμα των έγκυρων εκτιμήσεων και αποκλειστικών πληροφοριών. 

Οι ειδήσεις δηλαδή περί ανασχηματισμού είναι κατ’ ουσίαν η μεταφορά ενός τοπικού κουτσομπολιού σε εθνικό ακροατήριο».

ANDERSON - Apps in, browser out

The Web is Dead, long live the Internet



Two decades after its birth, the World Wide Web is in decline, as simpler, sleeker services — think apps — are less about the searching and more about the getting. 
Chris Anderson explains how this new paradigm reflects the inevitable course of capitalism. 
You wake up and check your email on your bedside iPad — that’s one app. 

During breakfast you browse Facebook, Twitter, and The New York Times — three more apps.

On the way to the office, you listen to a podcast on your smartphone. Another app. 

At work, you scroll through RSS feeds in a reader and have Skype and IM conversations. More apps. 

At the end of the day, you come home, make dinner while listening to Pandora, play some games on Xbox Live, and watch a movie on Netflix’s streaming service.

You’ve spent the day on the Internet — but not on the Web. And you are not alone.

This is not a trivial distinction. 

Over the past few years, one of the most important shifts in the digital world has been the move from the wide-open Web to semiclosed platforms that use the Internet for transport but not the browser for display. 

It’s driven primarily by the rise of the iPhone model of mobile computing, and it’s a world Google can’t crawl, one where HTML doesn’t rule. 

And it’s the world that consumers are increasingly choosing, not because they’re rejecting the idea of the Web but because these dedicated platforms often just work better or fit better into their lives (the screen comes to them, they don’t have to go to the screen). 

The fact that it’s easier for companies to make money on these platforms only cements the trend. Producers and consumers agree: The Web is not the culmination of the digital revolution.

A decade ago, the ascent of the Web browser as the center of the computing world appeared inevitable. It seemed just a matter of time before the Web replaced PC application software and reduced operating systems to a “poorly debugged set of device drivers,” as Netscape cofounder Marc Andreessen famously said. First Java, then Flash, then Ajax, then HTML5 — increasingly interactive online code — promised to put all apps in the cloud and replace the desktop with the webtop. Open, free, and out of control.

But there has always been an alternative path, one that saw the Web as a worthy tool but not the whole toolkit. In 1997, Wired published a now-infamous “Push!” cover story, which suggested that it was time to “kiss your browser goodbye.” The argument then was that “push” technologies such as PointCast and Microsoft’s Active Desktop would create a “radical future of media beyond the Web.”

“Sure, we’ll always have Web pages. We still have postcards and telegrams, don’t we? But the center of interactive media — increasingly, the center of gravity of all media — is moving to a post-HTML environment,” we promised nearly a decade and half ago.

ΞΑΝΘΑΚΗΣ - ενιαίο newsroom

ΧΡΗΣΤΟΥ ΞΑΝΘΑΚΗhttp://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=199740

ΕΡΡΙΦΘΗ ο κύβος για το ενιαίο newsroom στον ΔΟΛ!

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που δουλεύεται εδώ και δύο χρόνια στα πρότυπα της βρετανικής «Telegraph» (το σχετικό σύστημα των υπολογιστών παραδόθηκε τον περασμένο Μάρτιο) και προχωράει πλέον εσπευσμένα υπό τις δικαιολογίες των οικονομιών κλίμακος και της αποφυγής απολύσεων. 

Κατ' αυτό τον τρόπο, θα μετακινηθεί στο newsroom μια σειρά συντακτών από τις εφημερίδες οι οποίοι θα παράγουν ειδήσεις για όλα τα media του ομίλου. 

Εννοείται ότι θα παραμείνει διακριτός ο ρόλος κάθε ΜΜΕ, αναφορικά με τις στήλες, τις αναλύσεις, τις πολιτικές εκτιμήσεις και τα πάσης φύσεως παρασκήνια και σχόλια. Συντονιστικό ρόλο στο ψηφιακό newsroom θα αναλάβει ο διευθυντής σύνταξης του «Βήματος», Στέλιος Σοφιανός, που θα διατηρήσει παράλληλα την ευθύνη των ένθετων περιοδικών της εφημερίδας. 

Παρεμπιπτόντως η μέθοδος sell and lease back, πώληση δηλαδή και ενοικίαση με τη μέθοδο του leasing, θα χρησιμοποιηθεί για το κτίριο της Μιχαλακοπούλου.

VERCHER - "W,W,W,W,W" has become "Just get something posted online now."

If you, as a reader, want the best and most accurate news then there's one sure-fire way to get it. Go to your favorite news site and then scroll down and read the comments section after a story. This trick works for politics, celebrity gossip and even current events and there's a reason for it.

Due to perpetual staff cuts and the ever-present race to be first with a story, it appears that the "who, what, where, when and why" tenets of traditional journalism have been replaced with, "Just get something posted online now." This apparently leaves the burden of fact-checking and actual reporting to readers and good Samaritans in the comments section.

http://www.huffingtonpost.com/shawna-vercher/is-journalism-now-in-the-_b_699581.html

Shawna Vercher

Media CEO and President of The SSW

Posted: August 31, 2010 03:05 PM