Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

ΤΡΙΑΝΤΗΣ - Λιχνίσματα του τίποτε, που διεκπεραιώνουν οι μηντιακοί ομότεχνοί τους.


Τα ίδια παραμύθια




Εντάξει. 
Ο καημός της Φώφης για τον δήμο, 
οι βρυχηθμοί του Πάγκαλου, 
τα επικίνδυνα παιδιαρίσματα με τους συμβούλους στο Μέγαρο Μαξίμου, 
η Ελσα, ο Μανώλης και 
τα λιχνίσματα του τίποτε, 
που δημιουργούν οι επαγγελματίες της μικροπολιτικής και 
διεκπεραιώνουν οι μηντιακοί ομότεχνοί τους. 


Εντάξει. 
Αλλά ο κόσμος -απογοητευμένος και απαισιόδοξος- 
ώς πότε θα αντέχει «τα ίδια παραμύθια» που δήθεν ενσαρκώνουν την ουσία της πολιτικής;

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Starbucks has always been a nice place to get some work done.

Wi-Fi Wants To Be FreeStarbucks is smart to stop charging for Internet access. Fancy hotels should follow suit.

Whatever you think of its coffee, Starbucks has always been a nice place to get some work done. 


Illustration by Mark Alan Stamaty. Click image to expand. 


The stores are clean, the music inoffensive, the furniture comfortable, and the electrical outlets plentiful. And if you just need a quick pit stop to charge your phone, transfer photos to your laptop, or play a little Minesweeper, the Starbucks mermaid is always just around the corner, whether you're in Boston, Bangor or Beijing. Convenience has no borders.
Unless, of course, if you want to use the Internet. While local coffee shops have long offered free Wi-Fi, Starbucks signed up with a series of mobile providers over the years to gouge customers on Internet service. The company now offers free access for two hours, but only for customers who've recently purchased an item using a Starbucks card. 

ΞΑΝΘΑΚΗΣ - το ρεπορτάζ των κοινωνικών θεμάτων αντικαταστάθηκε από ένα ανελέητο ινφοτέινμεντ.

ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ τη δημοσιογραφία αλλά και τη δημοκρατία, τα δωρεάν media!

Το συμπέρασμα ανήκει σε ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, που μελέτησαν τις δωρεάν εφημερίδες και την τζάμπα κουλτούρα του Ιντερνετ για να καταλήξουν στη διαπίστωση ότι το ρεπορτάζ των κοινωνικών θεμάτων αντικαταστάθηκε από ένα ανελέητο ινφοτέινμεντ. Αλλως πως από ζητήματα «ανθρωπίνου ενδιαφέροντος», που αφορούν σε διασήμους της μίας στιγμής ή έστω των δεκαπέντε λεπτών. Τα δωρεάν ΜΜΕ, συνεχίζει η έρευνα, κατάφεραν να κλέψουν κόσμο από τις εφημερίδες, με αποτέλεσμα να χάσει τον προσανατολισμό του ο καταναλωτής της ειδησεογραφίας και να μην αναγνωρίζει πια την ποιοτική δημοσιογραφία. Και πώς αντέδρασαν τα υπόλοιπα media; Εσπευσαν κι αυτά με τη σειρά τους να συνταχθούν με τις μάζες και να ρίξουν το βάρος στο καταραμένο ινφοτέϊνμεντ και στις παραφυάδες του. Κι ο κατήφορος δεν δείχνει να έχει τέλος...

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

ΤΣΙΜΑΣ - το μέλλον από την οπτική γωνία της Κασσάνδρας ή της Πολυάννας


Γνώμη Κασσάνδρες και Πολυάννες

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 21 Αυγούστου 2010

.....
Από τη μια πλευρά, οι ενθαρρυντικές (με αστερίσκους επιφυλάξεων) εκθέσεις της Κομισιόν, οι έπαινοι των παιδονόμων της τρόικας και τα καθησυχαστικά χαμόγελα αισιοδοξίας του οικονομικού επιτελείου. Από την άλλη, οι σκοτεινοί και δυσοίωνοι χρησμοί από τα «σομόν» μαντεία της διεθνούς οικονομικής ζωής. 

Από τη μια, οι διαβεβαιώσεις ότι ο ασθενής ανταποκρίνεται στη θεραπεία του Μνημονίου, το έλλειμμα μειώνεται με θαυμαστή ταχύτητα και σύντομα θα επιστρέψουμε στις αγορές (που, πάντως, παραμένουν δύσπιστες). 


Και από την άλλη: οι πικρόχολοι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», που μας βλέπουν να βουλιάζουμε σε μια ύφεση δίχως αύριο. Το «Σπίγκελ», που μας βρίσκει χαμένους σε «ένα μείγμα φόβου, οργής και απελπισίας». Ο «Εκόνομιστ», που προβλέπει ότι το ελληνικό καλοκαίρι θα τελειώσει με πάταγο, με μια «μεγάλη κοινωνική έκρηξη». Και ο προφήτης του ολέθρου Νουριέλ Ρουμπινί, που επαναλαμβάνει, για πολλοστή φορά, ότι οι θυσίες στις οποίες υποβάλλονται οι Ελληνες είναι μάταιες και απλώς αναβάλλουν, για λίγο, το μοιραίο- την αναδιαπραγμάτευση του χρέους τους. 

Ποιον να πιστέψουμε; 

Τους δικούς μας, που μας βεβαιώνουν ότι αρκεί να τηρήσουμε ευλαβικά και υπομονετικά τις εκ του Μνημονίου υποχρεώσεις μας και η σωτηρία αγκαζέ με την ευτυχία μάς περιμένουν στη γωνιά του δρόμου;


 Ή τους άλλους, εκείνους που από την πρώτη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση προσέφυγε, απελπισμένη ικέτις, στους ναούς των αιμοδιψών θεών της διεθνούς οικονομίας, διατύπωναν μαύρες προφητείες; 
...
 Ποιον να πιστέψουμε; 

Είναι η φωνή της Κασσάνδρας (η οποία, στην περίπτωσή μας ομιλεί την αγγλική, ομνύει πίστη στον οικονομικό φιλελευθερισμό, έστω και αν στις προβλέψεις της συμφωνεί με τη ριζοσπαστική Αριστερά) φωνή ρεαλισμού; Ή προϊόν της ιδεοληψίας των οπαδών της δημοσιονομικής πειθαρχίας, αν όχι και έκφραση μεγάλων συμφερόντων που εύχονται το τέλος του ευρώ και χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως βολικό μέσο κατεδάφισής του; 

Και οι καθ΄ ημάς χαρωπές Πολυάννες, που μας βεβαιώνουν ότι όλα πάνε καλά, αρκεί να συνεχίσουμε να παίρνουμε αδιαμαρτύρητα το πικρό μας φάρμακο, θύουν σε μιαν ελλείπουσα εθνική αυτοπεποίθηση;


 Ή, απλώς, ακολουθούν την παράδοξη πίστη των ανθρώπων της οικονομίας πως αν επαναλαμβάνεις κάτι θα γίνει κι αν το ξορκίζεις θα το αποφύγεις - όπως ο ρεπουμπλικανός πρόεδρος Κούλιτζ που βεβαίωνε, λίγους μήνες πριν από το μεγάλο κραχ του 1929, ότι η Αμερική έχει εμπρός της χρόνια ανέφελης ευημερίας και, 24ωρα πριν σκάσει η φούσκα της Γουόλ Στριτ, ότι οι τιμές των μετοχών είναι απολύτως λογικές ή όπως ο δικός μας, ο Καραμανλής, που μας βεβαίωνε ότι η οικονομία μας είναι «θωρακισμένη», όταν το τρένο είχε ήδη εκτροχιαστεί; 

Από ιδιοσυγκρασία, ιδεολογική προκατάληψη ή πολιτική προδιάθεση μπορεί κανείς να επιλέξει όποιαν εκδοχή του ταιριάζει, να δει το μέλλον από την οπτική γωνία της Κασσάνδρας ή της Πολυάννας. 


Αλλά, κατά βάθος, όλοι ξέρουμε καλά ότι οι προφητείες δεν έχουν νόημα, ότι η μοίρα μας δεν είναι γραμμένη σε κάποιο φλιτζάνι του καφέ, όπου πρέπει ο πιο επιτήδειος να τη διαβάσει, κι ότι η εξέλιξη της ελληνικής κρίσης δεν είναι τεχνικό ζήτημα, που αποτυπώνεται ξερά σε καμπύλες και προβολές στοιχείων. 


Οτι όλα θα κριθούν από το κατά πόσο, πέρα από τη λογιστική των περικοπών, θα βρεθεί ένας στόχος που να κινητοποιεί, ένα σχέδιο να πείθει, μια ελπίδα να παρακινεί. Και, δυστυχώς, προς το παρόν, μας λείπουν και τα τρία: και ο στόχος και το σχέδιο και η ελπίδα. 


....



Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

CARR-When the Net absorbs a medium, that medium is re-created in the Net’s image.

Is Google Making Us Stupid?

What the Internet is doing to our brains
By Nicholas Carr
.....

The process of adapting to new intellectual technologies is reflected in the changing metaphors we use to explain ourselves to ourselves. When the mechanical clock arrived, people began thinking of their brains as operating “like clockwork.” Today, in the age of software, we have come to think of them as operating “like computers.” But the changes, neuroscience tells us, go much deeper than metaphor. Thanks to our brain’s plasticity, the adaptation occurs also at a biological level. 

The Internet promises to have particularly far-reaching effects on cognition. In a paper published in 1936, the British mathematician Alan Turing  proved that a digital computer, which at the time existed only as a theoretical machine, could be programmed to perform the function of any other information-processing device. And that’s what we’re seeing today. The Internet, an immeasurably powerful computing system, is subsuming most of our other intellectual technologies. It’s becoming our map and our clock, our printing press and our typewriter, our calculator and our telephone, and our radio and TV.

When the Net absorbs a medium, that medium is re-created in the Net’s image. It injects the medium’s content with hyperlinks, blinking ads, and other digital gewgaws, and it surrounds the content with the content of all the other media it has absorbed. A new e-mail message, for instance, may announce its arrival as we’re glancing over the latest headlines at a newspaper’s site. The result is to scatter our attention and diffuse our concentration.

The Net’s influence doesn’t end at the edges of a computer screen, either. As people’s minds become attuned to the crazy quilt of Internet media, traditional media have to adapt to the audience’s new expectations. Television programs add text crawls and pop-up ads, and magazines and newspapers shorten their articles, introduce capsule summaries, and crowd their pages with easy-to-browse info-snippets. When, in March of this year, TheNew York Times decided to devote the second and third pages of every edition to article abstracts , its design director, Tom Bodkin, explained that the “shortcuts” would give harried readers a quick “taste” of the day’s news, sparing them the “less efficient” method of actually turning the pages and reading the articles. Old media have little choice but to play by the new-media rules.

Never has a communications system played so many roles in our lives—or exerted such broad influence over our thoughts—as the Internet does today. Yet, for all that’s been written about the Net, there’s been little consideration of how, exactly, it’s reprogramming us. The Net’s intellectual ethic remains obscure. 

.....

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

ABRAHAMSON - Messy systems adapt and change more quickly

  •  Messy systems adapt and change more quickly, more dramatically, in a wider variety of ways, and with less effort.
  • Neat systems tend to be more rigid and slower to respond to changing demands, unexpected events, and new information.

The Types of Mess

    * Clutter: Elements scatter out, often prolifically, from normally accepted positions.
    * Mixture: Elements are randomly ordered or otherwise atypically combined within normally accepted positions.
    * Time sprawl: Tasks and events are scheduled loosely or not at all or are left somewhat onprioritized; or intended priorities are ignored, as in the case of procrastination.
    * Improvisation: Processes, tasks, and events aren't predetermined.
    * Inconsistency: Processes and procedures change frequently. If the changes are arbitrary, they tend to lead to greater levels of mess, but reasoned changes can still be quite messy.
    * Blur. Categorization schemes are kept loose, are often ignored, or both. Any degree of vagueness might contribute to blur, though vagueness could just as well fit into the category of convolution (below).
    * Noise: Processes and information are exposed to a possibly disruptive, but not necessarily random, outside influence.
    * Distraction: Focus wanders between different elements.
    * Bounce: Activity levels are higher than is strictly necessary and customary and tend to be unpredictable.
    * Convolution: Organizational schemes are eccentric and opaque, as when mey are dependent on intuition or are in some way illogical.
    * Inclusion: Relatively few filters are in effect to restrict the number and type of entities in the system; or a particular filter is absent, allowing in an entity normally excluded.
    *  Distortion: An entity is misaligned, bent, stretched, broken, decayed, displaced, marred, or otherwise presents in other-than-standard condition.


A PEREFECT MESS - The Hidden Benefits of,
HOW CRAMMED CLOSETS, CLUTTERED OFFICES, AND OFF-THE-CUFF PLANNING MAKE THE WORLD A BETTER PLACE
ERIC ABRAHAMSON AND DAVID H. FREEDMAN

Radio SASS (Short Attention Span System)

Why climb the "Stairway to Heaven" when you can take the elevator? That's the logic behind Radio SASS (Short Attention Span System), an experimental radio protocol currently in development that takes classic tunes and whittles them down to about two minutes.

"People's patience for music - even the stuff they like - is thin," says founder George Gimarc, a veteran programmer and former DJ from Dallas. "Twelve songs per hour won't cut it." Gimarc and his team of editor-musicians use what he calls "intuitive editing" to trim pop songs to their catchiest crux, pruning seconds from a guitar solo here, lopping off a chorus there.

Musicians are crying foul. "It's heinous," says Andrew Whiteman, lead guitarist of Broken Social Scene, a Canadian group known for songs that run more than 10 minutes. "Music is not meant to be hook after hook." But Gimarc says most listeners don't miss the snipped bits. You decide: 

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

ΠΑΥΛΙΔΟΥ - γκόσιπ εκπομπή.

Η τεχνική της καλής κουτσομπόλας

της ΔΩΡΑΣ ΠΑΥΛΙΔΟΥ | Αθήνα - Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Εχει κυλήσει πολύ νερό από την εποχή που η Τατιάνα Στεφανίδου έψαχνε (διά των ρεπόρτερ της) στα σκουπίδια των σταρ για να βρει τα ιδανικά απορρίμματα που θα γέμιζαν τη δική της «χωματερή», μέθοδος-κλειδαρότρυπα που αποδείχθηκε χρυσή: η υψηλή τηλεθέαση που σημείωνε γέμιζε τα ταμεία με τα έσοδα των διαφημίσεων. Ετσι το κουτσομπολιό άλωσε τα σαλόνια αλλάζοντας και τη φιλοσοφία εκείνων που το λοιδορούσαν, με αποτέλεσμα στα χαμηλού κόστους τηλεοπτικά προϊόντα που όλοι ζητούν επιτακτικά εφέτος να βρίσκουμε στο πρόγραμμα πάνω από δέκα συναφείς εκπομπές: τη «μεσημεριανή» παρουσιάστρια Φαίη Σκορδά σε πρωινή ψυχαγωγική βάρδια (Μega), επί σκοπόν τις «σταθερές» αξίες του κουτσομπολιού (Χριστίνα Λαμπίρη, Σταματίνα Τσιμτσιλή, Ελεονώρα Μελέτη, Κατερίνα Καραβάτου, «Δέστε τους» και «Φώτης- Μαρία live») και νέες... παραλαβές τις Ρούλα Κουσκουρή και Αννα Λιβαθυνού. Ποια είναι όμως η συνταγή για μια γκόσιπ εκπομπή;
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ
Από το χάραμα βαρδιούχοι με «χρεωμένα» κανάλια παρακολουθούν και καταγράφουν λεπτό προς λεπτό τη ροή των εκπομπών,δηλαδή τους καλεσμένους και τα βίντεο.Ετσι την επόμενη ημέρα που δημοσιοποιούνται οι θεαματικότητες από την AGΒ (Νielsen Αudience Μeasurement) θα γνωρίζουν ποιοι καλεσμένοι έφεραν καλά νούμερα και ποιοι καταβυθίστηκαν.Παράλληλα οι «ρεπόρτερ» της εκπομπής αλλά και το πάνελ είναι από νωρίς το πρωί διαδικτυωμένοι και παρακολουθούν τα όσα γράφονται σε blogs,εφημερίδες και περιοδικά.Με ένα τηλεφώνημα (αυτό δεν είναι απαραίτητο) επιβεβαιώνουν την είδηση και ιδού το «αποκλειστικό και σύμφωνα με πηγές μου» ρεπορτάζ ! Επισημαίνεται ότι η παρουσιάστρια έχει πάνταδιαφορετικό ακουστικό από το υπόλοιπο πάνελ ώστε να γίνονται οι απαραίτητες συνεννοήσεις με την αρχισυνταξία χωρίς την «παρουσία» τρίτων.Τον πανελίστα που δεν συμπαθούμε του κλείνουμε το ακουστικό και τον αφήνουμε στον κόσμο του.
ΤΡΕΪΛΕΡ
Αν έχουμε συνέντευξη ή δήλωση από ένα από τα πρώτης γραμμής πρόσωπα και δεν λέει παρά μόνο τα τετριμμένα, στο τρέιλερ «πουλάμε»* το πρόσωπο και τα «όλα για όλους», δηλαδή το: «Δεν έχω να πω τίποτα για αυτό». Στις περιπτώσεις που το πρόσωπο είναι δεύτερης διαλογής, ο ρεπόρτερ τον συμβουλεύει: «Πες κάτι για να παίξεις, αλλιώς θα μου το κόψουν».
ΚΛΟΠΗ (ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΩΝ)
Οι εύκολοι καλεσμένοι δεν χρειάζονται τηλέφωνο για ναέρθουν,έρχονται μόνοι τους.Στους «δύσκολους» ή ποιοτικούςεπιστρατεύεις άλλα κόλπα.Για παράδειγμα,δεν λες ποτέ από ποια εκπομπή είσαι, δεν λες ποια είναι η παρουσιάστρια (γιατί δεν τις πολυξεχωρίζουν κιόλας) καιεπιμένεις πολύ.Αν από την πρώτη στιγμή σ΄ το ξεκόψει, δεν θα βγει ποτέ.Αν το συζητάει,μάλλον τον έχεις ήδη πείσει.Τα δωράκια σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργούν καταλυτικά. 
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Αγαπημένο μας θέμα είναι εκείνο του απέναντι, προτού το προβάλει φυσικά. Αν όμως μας προλάβει και το δούμε στο μόνιτορ της εκπομπής, ρίχνουμε και εμείς το αντίστοιχο θέμα την ίδια στιγμή!
ΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΡΗΚΑΤΕ!
Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκατε: «Μα πώς τους πετυχαίνουν πάντα μακιγιαρισμένους έξω από τον μανάβη;». Είναι πολύ απλό; Επειδή τα πρόσωπα της επικαιρότητας δέχονται πιέσεις από παντού αλλά δεν θέλουν να βγουν παντού ή δεν θέλουν να κακοχαρακτηριστούν επειδή βγαίνουν σε «μεσημεριανό»,γίνεται μια επιλογή από το Γραφείο Τύπου του καναλιού στο οποίο ανήκει ο παρουσιαστής και- έκπληξη!- κατά τύχη ο ρεπόρτερ συναντά την τηλεπερσόνα έτοιμη και χαμογελαστή να τα πει όλα! Αν η εκπομπή που έχασε το αποκλειστικό τηλεφωνήσει και διαμαρτυρηθεί,η δικαιολογία είναι έτοιμη: «Μα του είχε στήσει καρτέρι και τον έπιασε απροετοίμαστο!».
ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟ ΛΕΞΙΚΟ
  • Πουλάω θέμα = το «στολίζω» υπερβολικά προκειμένου να ιντριγκάρω τον τηλεθεατή να μείνει στη συχνότητα. 
  • Σύμφωνα με το ρεπορτάζ που έκανα = κάπου το διάβασα και δεν έχω μπει στον κόπο να το διασταυρώσω. 
  • Καίω θέμα = προλαβαίνω να προβάλω ένα θέμα πριν από κάποιον άλλον,έστω κι αν πιστεύει ότι το έχει εκείνος αποκλειστικά και έχει λάβει όλες τις εγγυήσεις. 
  • Εχω κανάλι χρεωμένο = Είμαι υποχρεωμένος να παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν στον τηλεοπτικό σταθμό που μου έχει ανατεθεί και να το αναφέρω. 
  • Ερωτήσεις = Εδώ δεν έχει ποικιλία: «Τι γνώμη έχεις για τη Μανωλίδου»,«Εχει όρια η σάτιρα» και «Τι πιστεύεις για το infotainment».Το εντυπωσιακό είναι ότι οι ερωτώμενοι δεν κουράζονται ποτέ να τις απαντούν! 

POYNTER - Online participants read an average of 77 percent of story text they chose to read.

http://eyetrack.poynter.org/





READING DEPTH
Participants read deep into stories (including jump text) in print and online, although reading decreased as story length increased.
Online participants read an average of 77 percent of story text they chose to read. This is substantially higher than the amount of story text participants read in broadsheets and tabloids. Broadsheet participants read an average of 62 percent of stories they selected. Tabloid participants read an average of 57 percent.

Why would people read more of a story online? Home pages prominently feature brief, up-to-the-minute breaking news reports, which we coded as stories. We wondered whether the shortness of these and other online stories could have been a factor.

However, when we looked at story lengths -- from 1 to 4 inches for the shortest stories to those 19 inches and longer -- we found that online readers still read more text regardless of the length.

We also measured whether a story was read from start to finish, and found 63 percent of story text chosen by online participants was read to completion. Reading in the two print formats was considerably lower. Forty percent of stories selected were read all the way through in broadsheets, 36 percent in tabloids.

On average, 68 percent of the continued or jumped story selected by a tabloid reader was read. In broadsheet, that number was 59 percent.





READING PATTERNS
Participants fell into two categories -- methodical readers and scanners. Online readers were equally likely to be methodical as they were to be scanners. Print readers were more likely to be methodical. Both types read about the same amount of text.  They did not scan very often. In print, they often read a full, two-page view, and they re-read some material. When viewing online news, they used drop-down menus and navigation bars to locate stories.
 They may have read part of a story, looked at photos or other package items, but they generally did not return once they left the text. When consuming online news, a scanner used home page elements like story lists. Eventually the scanner would click on a headline or other story link.

Online, there was very little difference in the amount of text read between methodical readers and scanners.

Broadsheet and tabloid methodical readers read about the same amount of story text they selected.

Tabloid scanners read the smallest volume of text, on average.





NFORMATION RECALL AND STORY FORMS
Alternative story forms (including Q&As, timelines, lists and fact boxes) helped readers remember facts presented to them in a test of six different prototype designs of one story.
Prototype one Prototype two Prototype three


Readers were given one of six different versions of a story about bird flu. Three were in print, three were online. Each version included identical information -- fact for fact, but the design and story structure differed. When a reader finished reading one of these prototypes for five minutes, he or she answered questions about the story.

Alternative story forms also
This visual draw was particularly powerful in broadsheets. Alternative story form elements accounted for only about 4 percent of the 16,976 text elements available to be viewed in those newspapers, but they received more than their share of attention.

This confirms the findings of earlier EyeTrack studies and other research that short text, especially with visual elements, is accessible and attractive to readers.






READING SEQUENCES
The contrast between print and online points of entry is especially stark. Headlines and photos were the first visual stop for print readers; navigation was the first stop for online readers.

People reading broadsheets viewed headlines before photos. Fifty-three percent of participants reading broadsheets viewed headlines as the first point of entry on the front page. A photo or another headline most often came next for those readers.

This differs somewhat from Poynter’s first EyeTrack study in 1990 in which readers entered a broadsheet page through the largest photo first. Because readers in this study read live stories rather than prototypes, one explanation for the difference is that they had heightened interest in real stories (on a day they had been asked not to read the paper before being observed). Also, as frequent readers of the newspaper, they may have been guided by what the editors chose as most significant.





The eye movements of a reader were captured using small video cameras. The movements were represented on a recording as a crosshair. (Photo by Amanda Determan)



STORY PACKAGING
Lead stories and packaged stories attracted more attention in print than other stories. We defined a lead story as the one with the largest headline on the page. Story types

Our definition of a story package was: a headline, story text and a dominant photo, graphic or illustration PLUS at least one other storytelling device like a Q&A, a timeline, a fact box, a short list, etc.

Large headlines received more attention than small in print. This finding confirms Poynter’s first eyetracking study in 1990, when large headlines were viewed more than small, and large headlines were among the main points of entry on front pages.



BRIEFS
Briefs were well viewed and briefs with images worked best. The presence of a visual alongside a brief, in print, increased its likelihood of being seen by more than 34% above what we would expect, based on the number available to be seen.




Story types


TEASERS 
Visual elements attract attention to teasers. A photo, icon or artwork drew above average attention to a teaser, particularly in broadsheet format, where they drew more than twice as much attention compared to tabloid. This confirms the finding from Poynter’s 1990 eyetracking study.





Teasers




VOICE AND OPINION
Print readers were clearly interested in “voice of the reader” content. Editorials

We classified editorials, op-ed columnists and the work of a newspaper’s own columnists as the “voice of the newspaper.” Elements such as letters to the editor and reader feedback were categorized as “voice of the reader.”

“Voice of the reader” elements in broadsheets drew 68 percent more attention than expected based on the number of those elements available to be seen. In tabloids “voice of the reader” elements drew 30 percent more attention than expected.

The “voice of the paper” elements (editorials, columnists) in broadsheets and tabloids generated less attention than expected.

PHOTOGRAPHS AND GRAPHICS
Large photos and documentary photos drew more eyes than small photos or staged photos. Mug shots received relatively little attention. This included pictures of columnists. Readers preferred live action photos, such as this image from the St. Petersburg Times sports section. (Photo by Dirk Shadd)
Color photos receieved more visual attention than expected among readers of broadsheet papers, while black and white photos received less attention than expected.

Cutlines or captions were popular and well read. Those that accompanied photos that were part of a lead story or story package were more likely to be seen than cutlines that appeared with standard stories.

Weather graphic
INFOGRAPHICS
Maps and explanatory graphics were viewed more than charts in print and online. An overwhelming majority of graphic eye stops online, 88 percent of the total, were on weather graphics. Graphics showing traffic patterns also received a lot of attention online.
ADVERTISING
 a half-page or almost full-page attracted as much attention. This leads us to think that adjacency to editorial content increases the likelihood of an ad being seen. Full-page ad           Ad with content


Color was a big draw in both print formats. And a color ad in broadsheet format generated well more than twice the attention of a black and white ad.

Almost half of the print ads were small (less than a quarter page) and they drew less attention than their presence would suggest in both broadsheet and tabloid.

Online ads with moving elements attracted a lot of eye stops, more than a quarter of the total on ads. Banner ads and small ads generated the most eye stops, and it was equal

ΜΠΑΓΙΑΡ - «Πώς να μιλάτε για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει»



Ο Πιερ Μπαγιάρ άναψε «φωτιές» με ένα βιβλίο

Ενας καθηγητής Λογοτεχνίας, ο Πιερ Μπαγιάρ, προκάλεσε αίσθηση όταν έγραψε ένα βιβλίο για το πώς οι αναγνώστες μπορούν να διαμορφώσουν αξιόπιστη γνώμη για έργα που απλώς έχουν ξεφυλλίσει ή δεν έχουν καν διαβάσει ποτέ. 


«Εχεις τη δυνατότητα να συζητήσεις παθιασμένα για ένα βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει, ακόμα και (κατά προτίμηση) με κάποιον που επίσης δεν το έχει διαβάσει», λέει στο «Πώς να μιλάτε για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει» (2007), προσθέτοντας ότι αυτού του είδους η μπλόφα βρίσκεται μάλιστα «στο κέντρο της δημιουργικής διαδικασίας».


Οι αργοί αναγνώστες είναι στα μαχαίρια με τον Μπαγιάρ. Η Τρέισι Σίλεϊ λέει ότι «πιθανόν να μπορείς να κάνεις μια στοιχειώδη συζήτηση για ένα βιβλίο αν έχεις διαβάσει μόνο μια περίληψή του, αλλά όσον αφορά το διάβασμα που θέλω να κάνουν οι φοιτητές μου, οι λέξεις έχουν σημασία. Το συγκεκριμένο σχήμα των προτάσεων έχει σημασία». (εκδ. Πατάκης)

GUARDIAN -Αργό διάβασμα.



Το «αργό διάβασμα» γίνεται κίνημα
 Μετά τα «slow food» και «slow travel» αναπτύσσεται μια εκστρατεία για αργή ανάγνωση, που τείνει να εκλείψει εξαιτίας του Ιντερνετ
The Guardian
Αν διαβάζετε αυτό το άρθρο τυπωμένο στο χαρτί, το πιο πιθανό είναι να φτάσετε κάπου στη μέση όσων έχω γράψει. Αν το διαβάζετε στο Διαδίκτυο, το πιο πιθανό είναι να φτάσετε μόνο στο ένα πέμπτο. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η ετυμηγορία δύο πρόσφατων μελετών -της έκθεσης Eyetrack του Ινστιτούτου Poynter και της ανάλυσης του Τζέικομπ Νίλσεν- που αμφότερες υποστηρίζουν ότι πολλοί από μας δεν διαθέτουμε πια την ικανότητα συγκέντρωσης για να διαβάσουμε άρθρα μέχρι το τέλος τους.
Το πρόβλημα δεν σταματάει εδώ: πανεπιστημιακοί αναφέρουν ότι έχουμε γίνει, επίσης, λιγότερο προσεκτικοί αναγνώστες βιβλίων. Ο λέκτορας του Πανεπιστημίου του Μπαθ, Γκρεγκ Γκάραρντ, αποκάλυψε πρόσφατα ότι αναγκάστηκε να μικρύνει τη λίστα βιβλίων που αναθέτει στους φοιτητές του να διαβάσουν, ενώ ο Κιθ Τόμας, ιστορικός στην Οξφόρδη, έγραψε ότι έχει απορήσει με νέους συναδέλφους του, οι οποίοι αναλύουν τις πηγές τους με μια ψηφιακή «μηχανή αναζήτησης» αντί να διαβάσουν τα έργα στο σύνολό τους.

Το Διαδίκτυο βλάπτει
Γινόμαστε λοιπόν λιγότερο έξυπνοι; Περί αυτού πρόκειται; Πιθανόν. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζονται στο «The Shallows» («Τα ρηχά»), το νέο βιβλίο του γκουρού της τεχνολογίας Νίκολας Καρ, η υπερδραστηριότητά μας στο Διαδίκτυο βλάπτει τις διανοητικές ικανότητες που χρειαζόμαστε για να επεξεργαστούμε και να κατανοήσουμε απαιτητικά κείμενα. Η ολοήμερη τροφοδότηση με ειδήσεις μάς κάνει να πηδάμε από το ένα άρθρο στο άλλο, χωρίς αναγκαστικά να εμβαθύνουμε σε οποιοδήποτε περιεχόμενο. Το διάβασμά μας διακόπτεται συχνά από το ηχητικό σήμα του τελευταίου email. Και απορροφούμε τώρα μικρές σειρές λέξεων στο Twitter και το Facebook πολύ πιο συχνά απ' ό, τι μεγαλύτερα κείμενα.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι, αν και, εξαιτίας του Ιντερνετ, έχουμε γίνει πολύ καλοί στο να συλλέγουμε ένα ευρύ φάσμα πληροφοριών, ταυτόχρονα ξεχνάμε βαθμιαία πώς να σταθούμε, να συλλογιστούμε και να συσχετίσουμε όλα αυτά τα στοιχεία μεταξύ τους. Ετσι, όπως παρατηρεί ο Καρ, «χάνουμε την ικανότητά μας να εξισορροπούμε αυτές τις δύο διανοητικές λειτουργίες».

Μειονότητα
Διαβάζετε ακόμη; Πιθανόν να ανήκετε σε μια μικρή μειονότητα. Δεν έχει σημασία, όμως: έχει αρχίσει μια φιλολογική επανάσταση. Πρώτα είχαμε την επανάσταση του αργού φαγητού, μετά του αργού ταξιδιού. Τώρα, στις εκστρατείες αυτές προστέθηκε το κίνημα του αργού διαβάσματος - μια ετερογενής ομάδα πανεπιστημιακών και διανοουμένων που θέλουν να μας πείσουν να μη βιαζόμαστε όταν διαβάζουμε και να μην αποφεύγουμε να ξαναδιαβάζουμε. Μας ζητούν να σβήνουμε όσο συχνότερα γίνεται το κομπιούτερ και να ανακαλύψουμε και πάλι τόσο τη χαρά της προσωπικής επαφής με «υλικά» κείμενα, όσο και την ικανότητα να τα επεξεργαζόμαστε πλήρως.

Δεν αφορά μόνο τους διανοούμενους
«Αν θέλεις να έχεις τη βαθιά εμπειρία ενός βιβλίου, αν θέλεις να το εσωτερικεύσεις, να αναμείξεις τις ιδέες ενός συγγραφέα με τις δικές σου, πρέπει να το διαβάσεις αργά», λέει ο JohMiedema, ο Καναδός συγγραφέας του «Slow Reading» (2009). Ωστόσο, ο Λάνσελοτ Φλέτσερ, ο πρώτος συγγραφέας που διέδωσε τον όρο «αργό διάβασμα», διαφωνεί. Υποστηρίζει ότι το αργό διάβασμα δεν έχει τόσο να κάνει με το ξεδίπλωμα της δημιουργικότητας του αναγνώστη όσο με την ανακάλυψη της δημιουργικότητας του συγγραφέα. «Πρόθεσή μου ήταν να αντικρούσω τον μεταμοντερνισμό, να ενθαρρύνω την ανακάλυψη του συγγραφικού περιεχομένου», λέει ο Αμερικανός συγγραφέας που βρίσκεται τώρα σ' ένα ορεινό θέρετρο της ανατολικής Ευρώπης. «Λέω στους φοιτητές μου να σκεφτούν ότι το κείμενο το έγραψε ο Θεός. Αν δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι, φταίνε αυτοί και όχι ο συγγραφέας».
Και ενώ ο Φλέτσερ χρησιμοποίησε αρχικά τον όρο σαν ακαδημαϊκό εργαλείο, το αργό διάβασμα έχει γίνει έκτοτε πολύ ευρύτερης εμβέλειας αντίληψη. Ο Miedema γράφει στην ιστοσελίδα του ότι το αργό διάβασμα, όπως και το αργό φαγητό, είναι κατά βάθος μια τοπικιστική ιδέα που μπορεί να βοηθήσει να συνδεθεί ο αναγνώστης με τη γειτονιά του. «Το αργό διάβασμα», γράφει, «είναι ένα κοινοτικό γεγονός που αποκαθιστά τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις ιδέες. Η διατήρηση των σχέσεων μέσα από το διάβασμα βιώνεται όταν δανειζόμαστε βιβλία από φίλους, όταν διαβάζουμε ιστορίες στα παιδιά μας μέχρι να κοιμηθούν».

Πρόκληση
Εν τω μεταξύ, παρότι το κίνημα ξεκίνησε στους πανεπιστημιακούς κύκλους, η Τρέισι Σίλεϊ, καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο και συγγραφέας ενός μπλογκ για το αργό διάβασμα, είναι πεπεισμένη ότι το αργό διάβασμα «δεν αφορά μόνο τους διανοούμενους. Το προσεκτικό και αργό διάβασμα είναι μια πρόκληση για όλους μας». Το κίνημα, λοιπόν, δεν είναι ιδιαίτερα συνεκτικό -όπως έγραψε ο Μάλκολμ Τζόουνς σ' ένα άρθρο στο Newsweek, «δεν υπάρχει έμβλημα, ούτε κεντρικό συμβούλιο ούτε, δόξα τω Θεώ, κεντρική ιστοσελίδα» -, άλλωστε δεν είναι καν καινούργια ιδέα: ήδη από το 1623, η πρώτη έκδοση έργων του Σαίξπηρ παρακινούσε τους αναγνώστες να διαβάσουν τον συγγραφέα «ξανά και ξανά», ενώ το 1887, ο Φρειδερίκος Νίτσε περιέγραφε τον εαυτό του ως «δάσκαλο της αργής ανάγνωσης».
Εκείνο όμως που σαφώς συμβαίνει είναι ότι η εποχή μας της τεχνολογικής διάρροιας φέρνει όλο και περισσότερους αργούς αναγνώστες στο προσκήνιο. Οπως έγραψε ο Κιθ Τόμας στο LondoReview of Books, «η χρησιμοποίηση μηχανών αναζήτησης για να βρει κανείς λέξεις-κλειδιά μέσα σ' ένα κείμενο δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κανονικό διάβασμα. Δεν αποκτάς ουσιαστική αντίληψη του κειμένου ούτε καταλαβαίνεις το περιεχόμενό του. Και δεν υπάρχει αυτόματος τρόπος να ανακαλύπτεις θησαυρούς - τα μισά πράγματα που έχω βρει στην έρευνά μου τα συνάντησα τυχαία καθώς έψαχνα για κάτι άλλο».





Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

ΤΡΙΑΝΤΗΣ Τι βόμβα κι αυτή με τον Μαρκογιαννάκη!

*** Τι βόμβα κι αυτή με τον Μαρκογιαννάκη! 
Τρέχουν και δεν φτάνουν οι New York Times για να μάθουν λεπτομέρειες...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Σ ΓΓΑ
Στο δελτίο του MEGA της 19.08.2010 η διαγραφή Μαρκογιαννάκη ήταν πρώτη είδηση και κάλυψε τα πρώτα 25 λεπτά του δελτίου, με δεύτερη είδηση τα ακόλουθα
Εάν η κατάσταση δεν αναστραφεί το επόμενο δίμηνο είναι βέβαιο, όπως επισημάνθηκε χθες από τον Όλι Ρεν, έρχονται "διορθωτικά μέτρα".
Ο προϋπολογισμός συνεχίζει να "ισορροπεί" από την πολύ μεγάλη περικοπή διαπανών που βασίστηκε σε περικοπή επιδομάτων, μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο.
Οι δαπάνες του τακτικού Προϋπολογισμού στο ίδιο χρονικό διάστημα μειώθηκαν κατά 10% έναντι ετήσιου στόχου για μείωση κατά 5,5%.
Ειδικότερα, οι πρωτογενείς δαπάνες είναι μειωμένες 13,2% έναντι ετήσιου στόχου μείωσης κατά 5,8% και οι τόκοι κατά 0,2% έναντι ετήσιας πρόβλεψης για αύξηση κατά 5,6%.
Έτσι το έλλειμμα διαμορφώθηκε στα 12.100 εκατ. ευρώ από 20.050 εκατ. ευρώ στο αντίστοιχο διάστημα του 2009 και περιορίστηκε κατά 39,7% έναντι ετήσιου στόχου μείωσης κατά 39,5%.


Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ -Ακόμη κι αν το «καζάνι» των media τα αντέχει, δεν τα αντέχει ο κόσμος.

ΤΑ ΜΕΤΡΗΣΑ έτσι, τα μέτρησα αλλιώς και ένα μόνο συμπέρασμα προκύπτει: ηγέτες και παρατρεχάμενοι θεωρούν ότι τα media μπορούν να μετατοπίσουν την ώρα της κρίσης. 
  • Μερικές φιλικές συζητήσεις που θα αποκληθούν συνεντεύξεις
  • μερικά τηλεπαράθυρα που θα αποκληθούν διαξιφισμοί, 
  • μερικές ανοησίες που θα ονομαστούν ρεπορτάζ 
και, άντε, αυτό το τρίμηνο -με τις εκλογές στην Αυτοδιοίκηση- τη σκαπουλάραμε.
ΟΧΙ ΑΛΛΟ κάρβουνο, λοιπόν! 
Οχι άλλα... κανό, όχι άλλα ποδήλατα, όχι άλλο τζόγκινγκ, όχι άλλη προκατασκευασμένη συγκίνηση για προκατασκευασμένους πολιτικούς.
 Ακόμη κι αν το «καζάνι» των media τα αντέχει, δεν τα αντέχει ο κόσμος.
ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ τον κόσμο ούτε τα media ούτε οι πολιτικοί μπορούν να υπάρξουν.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ
Οχι άλλο κάρβουνο

ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ -τεχνολογία και ουσία



Μήπως ότι οι υποψηφιότητες θα ανακοινωθούν και στο Ιnternet 
(όπως ο προϋπολογισμός που παραδόθηκε σε «στικάκι» 
αλλά μέσα σε πέντε μήνες έγινε ανέκδοτο);





Αυτοδιοικητικές απορίες

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ | Σάββατο 21 Αυγούστου 2010http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=349663&dt=21/08/2010#ixzz0xDZgLvjk

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=349663&dt=21/08/2010#ixzz0xDYmInAt

FREEDMAN - Expert advice can not be good and at the same time simple and pleasant.

Good expert advice will be at odds with every aspect of the sort of advice that draws us to it,

If an expert can explain how
  • any of us
  • is sure to make things better
  • via a few simple, pleasant steps,
then plenty of people are going to listen.


We want our expert advice boiled down to ABC's, essentials, executive summaries, and guides for idiots and dummies. To be sure, if we could handle all the complications, we wouldn't need experts. But if there's a happy medium, most of us don't appear interested in it.
Here are some other characteristics we seem to look for in expert advice:

  • Clear-cut: Most of us would prefer to be told what the right answer is, without confusing ifs, ands, or bats. ….
  • Doubt-free: We can be turned off by experts who don't transmit full confidence in their advice. Why listen to an expert who's not sure if she's right? …
  • Universal: How confusing and bothersome to have to sort through a forest of choices in order to select one that's specific to our personality, experience, age, ethnicity, symptoms, finances, life goals, and so on. … One-size-fits-all advice, on the other hand, not only is easier to apply-but has the ring of important truth.
  • Upbeat: Psychologists have long known that most people drift toward positive points of view, even to the point of being irrational, and gloomy advice can clash with this "optimism bias," as it's called. …
  • Actionable: What good are expert findings that merely explain things? People usually want to be told what to do to improve their situation. …
  • Palatable: Most of us are loaded with biases, beliefs, and prejudices. It's asking a lot to try7 to get people to swallow advice that challenges these ingrained ideas, no matter how grounded the advice may be. …
  • Dramatic claims: Expert advice and findings are far more likely to capture our attention and get us rooting for them if they promise to make big, positive changes in our life. …
  • Stories: Sometimes expert advice doesn't hit home until we hear it placed in the context of someone's experience or in a compelling narrative. …
  • Numbers: Numbers add a sense of precision and authority to an observation, even it entirely illusory. …
  • Retroactive fixes: Whenever something traumatic happens, we pay special attention to advice aimed at preventing it from happening again, even if there's little chance it will happen, or at least happen in the same way. …

We happen to be complex creatures living in a complex world,
so why would we expect answers to any interesting questions to be simple?

Because our beliefs tend to be simplistic and optimistic, it will probably be incompatible with them.

In other words, good expert advice will be at odds with every aspect of the sort of advice that draws us to it,

But that clash between resonant advice and advice that's likely to be good apparently doesn't stop experts from offering what at least sounds like the straightforward, complete, one-size-fits-all answers we're looking for.

SOURCE
David H. Freedman
Why experts keep failing us and how to know when not to trust them
LITTLE, BROWN AND COMPANY,2010