http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=371428&ct=114&dt=05/12/2010
Αν δημοσιογραφία ήταν να καταγράφεται το ορατό και το σε όλους προσιτό απλώς και μόνο για να το μάθουν και άλλοι, τότε καθένας εφοδιασμένος με υπομονή και κινητό τηλέφωνο που βιντεοσκοπεί, ηχογραφεί, φωτογραφίζει θα ήταν ρεπόρτερ- αυτό άλλωστε είναι και το ιδανικό των οπαδών της «δημοσιογραφίας των πολιτών»: να γίνουμε όλοι δημοσιογράφοι, εξουδετερώνοντας τα μεντιακά μεγαθήρια που, κατά αυτούς, μονοπωλούν την ενημέρωση, διαστρεβλώνουν την αλήθεια, υπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα.
Ητοι, χάρη στα blogs και στα gadgets που μας προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, θα πραγματοποιηθεί διαλεκτική υπέρβαση από αυτές που τόσο αγαπά ο Μαρξ στη Γερμανική Ιδεολογία: οι πολιτικές και οικονομικές δομές του καπιταλιστικού συστήματος καταλύονται μέσω της διάχυσής τους στην κοινωνία.
Γινόμαστε όλοι δημοσιογράφοι και έτσι καταργείται η δημοσιογραφία.
Πρόκειται για ηλίθια αντίληψη- οι δημοσιογράφοι κάνουν και την αναγκαία αγγαρεία της καταγραφής του προφανούς αλλά βασική τους επαγγελματική υποχρέωση είναι να το αιτιολογήσουν, μαθαίνοντας τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες: τι συγκρούσεις υπήρξαν στο Υπουργικό Συμβούλιο, τι συζήτησαν οι αρχηγοί κρατών, τι μεταγραφή σχεδιάζει ο τάδε προπονητής, τι κρύβεται πίσω από τις κινήσεις κάποιου επιχειρηματία. Η επαγγελματική αξία του ρεπόρτερ είναι ανάλογη της σπουδαιότητας και της αξιοπιστίας των πηγών του, των ανθρώπων που του δίνουν πληροφορίες για όλα όσα δεν είναι δημόσια. Αλλά οι πηγές δεν είναι αθώες, δεν δίνουν πληροφορίες pro bono αλλά για να ωφεληθούν οι ίδιες (ή η ομάδα τους) και να βλάψουν τους ανταγωνιστές τους. Για τούτο και η επαγγελματική υποχρέωση της «διασταύρωσης των πληροφοριών», προκειμένου να μην εξαπατηθούν ο δημοσιογράφος και το μέσον για το οποίο δουλεύει.
....
Και αφού είναι τόσο ιδιοτελή τα συμφέροντα των πηγών, γιατί τα μέντια να δημοσιεύουν τις πληροφορίες τους;
Πρώτον, διότι και οι μεντιακοί οργανισμοί μετέχουν στους πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ανταγωνισμούς που διατρέχουν την κοινωνία μας και επομένως μπορεί να είναι με το μέρος της πηγής.
Δεύτερον, γιατί γνωρίζουν ότι αν δεν δημοσιεύσουν την πληροφορία που τους φέρνει ο ρεπόρτερ τους, η πηγή θα τη δώσει σε άλλο μέσον.
Τρίτον, γιατί η δεοντολογία επιβάλλει διασταυρωμένη είδηση που θεωρείται σημαντική να μην αποκρύβεται. Αυτό που έχει δικαίωμα να επιλέξει είναι αν θα την κάνει βροντερό πρωτοσέλιδο ή θα την καταχωρίσει σε εσωτερικές σελίδες κάποια εφημερίδα, π.χ., την είδηση για τις παραβιάσεις.
Στην πραγματικότητα, οι κατηγορίες περί «βλάβης στα εθνικά συμφέροντα» και οι σχετικές διώξεις στις περιπτώσεις διαρροών σημαντικών εγγράφων δεν είναι παρά η άμυνα της πλευράς που θίγεται από τις αποκαλύψεις.
Αν δημοσιογραφία ήταν να καταγράφεται το ορατό και το σε όλους προσιτό απλώς και μόνο για να το μάθουν και άλλοι, τότε καθένας εφοδιασμένος με υπομονή και κινητό τηλέφωνο που βιντεοσκοπεί, ηχογραφεί, φωτογραφίζει θα ήταν ρεπόρτερ- αυτό άλλωστε είναι και το ιδανικό των οπαδών της «δημοσιογραφίας των πολιτών»: να γίνουμε όλοι δημοσιογράφοι, εξουδετερώνοντας τα μεντιακά μεγαθήρια που, κατά αυτούς, μονοπωλούν την ενημέρωση, διαστρεβλώνουν την αλήθεια, υπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα.
Ητοι, χάρη στα blogs και στα gadgets που μας προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, θα πραγματοποιηθεί διαλεκτική υπέρβαση από αυτές που τόσο αγαπά ο Μαρξ στη Γερμανική Ιδεολογία: οι πολιτικές και οικονομικές δομές του καπιταλιστικού συστήματος καταλύονται μέσω της διάχυσής τους στην κοινωνία.
Γινόμαστε όλοι δημοσιογράφοι και έτσι καταργείται η δημοσιογραφία.
Πρόκειται για ηλίθια αντίληψη- οι δημοσιογράφοι κάνουν και την αναγκαία αγγαρεία της καταγραφής του προφανούς αλλά βασική τους επαγγελματική υποχρέωση είναι να το αιτιολογήσουν, μαθαίνοντας τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες: τι συγκρούσεις υπήρξαν στο Υπουργικό Συμβούλιο, τι συζήτησαν οι αρχηγοί κρατών, τι μεταγραφή σχεδιάζει ο τάδε προπονητής, τι κρύβεται πίσω από τις κινήσεις κάποιου επιχειρηματία. Η επαγγελματική αξία του ρεπόρτερ είναι ανάλογη της σπουδαιότητας και της αξιοπιστίας των πηγών του, των ανθρώπων που του δίνουν πληροφορίες για όλα όσα δεν είναι δημόσια. Αλλά οι πηγές δεν είναι αθώες, δεν δίνουν πληροφορίες pro bono αλλά για να ωφεληθούν οι ίδιες (ή η ομάδα τους) και να βλάψουν τους ανταγωνιστές τους. Για τούτο και η επαγγελματική υποχρέωση της «διασταύρωσης των πληροφοριών», προκειμένου να μην εξαπατηθούν ο δημοσιογράφος και το μέσον για το οποίο δουλεύει.
....
Και αφού είναι τόσο ιδιοτελή τα συμφέροντα των πηγών, γιατί τα μέντια να δημοσιεύουν τις πληροφορίες τους;
Πρώτον, διότι και οι μεντιακοί οργανισμοί μετέχουν στους πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ανταγωνισμούς που διατρέχουν την κοινωνία μας και επομένως μπορεί να είναι με το μέρος της πηγής.
Δεύτερον, γιατί γνωρίζουν ότι αν δεν δημοσιεύσουν την πληροφορία που τους φέρνει ο ρεπόρτερ τους, η πηγή θα τη δώσει σε άλλο μέσον.
Τρίτον, γιατί η δεοντολογία επιβάλλει διασταυρωμένη είδηση που θεωρείται σημαντική να μην αποκρύβεται. Αυτό που έχει δικαίωμα να επιλέξει είναι αν θα την κάνει βροντερό πρωτοσέλιδο ή θα την καταχωρίσει σε εσωτερικές σελίδες κάποια εφημερίδα, π.χ., την είδηση για τις παραβιάσεις.
Στην πραγματικότητα, οι κατηγορίες περί «βλάβης στα εθνικά συμφέροντα» και οι σχετικές διώξεις στις περιπτώσεις διαρροών σημαντικών εγγράφων δεν είναι παρά η άμυνα της πλευράς που θίγεται από τις αποκαλύψεις.
....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου