ΚΑΡΤΕΡΟΣ - Αυτοματισμοί

Ο Οργασμός του Πρετεντέρη

Καρτερός Θανάσης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/02/2011

Από συστάσεως της ριζοσπαστικής αριστεράς, κομμουνιστικής και μη, τη συνόδευε η κατηγορία του ταραχοποιού και η αντίστοιχη παιδαγωγική του νόμου και του αστυνόμου. Απεργίες, διαδηλώσεις, κινήματα ανυπακοής, όλα φορτώνονταν σε σχέδιο, δάκτυλο, υποκίνηση και η αριστερά ήταν ισοβίως κατηγορούμενη και μονίμως ένοχη για διασάλευση ή πρόθεση διασάλευσης της δημόσιας τάξης. Και για άλλα ακόμα χειρότερα. Με αποτέλεσμα οι ποινές να πηγαίνουν σύννεφο και να δοκιμάζει το «κόμμα της τάξης» στις πλάτες των αριστερών τη φαντασία του -από τις πατρικές συμβουλές μέχρι το ιδιώνυμο, από τις σώφρονες αναλύσεις μέχρι το ρετσινόλαδο κι από τις φιλικές προτροπές μέχρι τις εκτελέσεις για κατασκοπεία.
Το θέμα θα πείτε, ανήκει στην Ιστορία, ό,τι έγινε, έγινε. Λήθη και συμφιλίωση και σεβασμός στον πολιτικό αντίπαλο τώρα. Καλώς και κανείς δεν πρέπει να αφήνει το παρελθόν να βρικολακιάζει. Έλα όμως που το σύγχρονο «κόμμα της τάξης», σήμερα, τώρα που μιλάμε, με άκρως δημοκρατική βεβαίως φρασεολογία και άστα να πάνε σεβασμό στους κανόνες του δικαίου, δεν λέει να παραιτηθεί από τον εισαγγελικό του ρόλο όταν πρόκειται για την αριστερά;
Με αποτέλεσμα να βρικολακιάζουν εν έτει 2011 ιερεμιάδες περί αριστερού δακτύλου, ανοησίες περί αριστερής στρατηγικής της έντασης, αθλιότητες περί αριστερής παραβατικότητας και μπούρδες περί εμπρηστικής αριστεράς.
Φυσικά όλα αυτά εμφανίζονται παρακμασμένα, παραπατούν στο φως της πραγματικότητας, εκθέτουν, σε έναν ψυλλιασμένο κόσμο τουλάχιστον, τους παπουτσήδες και τους παπατζήδες που εξακολουθούν να περπατούν, να ντύνονται και να ξαφρίζουν ό,τι βρουν σε στυλ Μανιαδάκη. Όπως και τους λογογράφους, της ευταξίας, που διαπιστώνουν με θλίψη ότι η αριστερά δεν έβαλε μυαλό, ότι επιδιώκει την ένταση, ότι είναι σε αναντιστοιχία με το κοινό αίσθημα κι ότι δυναμιτίζει επικίνδυνα την κοινωνική συνοχή, για να μην αναφέρουμε ότι διαταράσσει και την ησυχία της σιωπηρής πλειοψηφίας που οι ίδιοι εκπροσωπούν. Κι ότι θα πληρώσει, πρέπει να πληρώσει με πολιτική εξαφάνιση -η αριστερά!- την επιμονή της στους εξτρεμισμούς.
Οι απόψεις δηλαδή του είδους, ανεξάρτητα από τον βαθμό επιτυχίας τους, αποδεικνύονται διαχρονικές, λίρα εκατό για κάθε εποχή. Θες επειδή τους λείπει η φαντασία, θες επειδή έχει πια στερέψει η δεξαμενή τους, θες επειδή τους δέρνει η τρυφηλότητα της χρόνιας εξουσίας, θες επειδή είναι δοκιμασμένο το πράγμα, στα ίδια και στα ίδια επιμένουν.
Η πολιτική μυθολογία τους έχει τους ίδιους παλιούς δράκους, τα ίδια παλιά βασιλόπουλα με ή χωρίς στολή, τις ίδιες αθώες κοκκινοσκουφίτσες και καταλήγει τελικώς στο ίδιο, ένα και μοναδικό, μυθικό συμπέρασμα: Ο οργανισμός της αριστεράς τραβάει τις φασαρίες και τρέφεται απ’ αυτές. Άρα τους τρώει η πλάτη τους για ξύλο τους αριστερούς. Το τελευταίο ενίοτε λέγεται και ενίοτε εννοείται.
Το ωραίο είναι ότι εξακολουθούν να λειτουργούν και οι ίδιοι παλιοί αυτοματισμοί: όσο αγριεύουν οι αντιδράσεις της κοινωνίας για τα μνημόνια και τα συναφή, τόσο αγριεύουν και οι τακτικοί πελάτες της τάξης. Όσο πιο επικίνδυνα για τις πολιτικές τους γίνονται τα κινήματα ανυπακοής και αντίστασης τόσο, λες και υπακούνε σε κάποιον αόρατο μαέστρο, ανεβαίνουν οι τόνοι για την επικίνδυνη αριστερά. Όσο ο κοσμάκης βογκάει κα αναζητά διεξόδους, τόσο γεμίζουμε επιγραφές του είδους Προσοχή Αριστερός Κίνδυνος. Με αποτέλεσμα να έχουν εκτροχιαστεί τον τελευταίο καιρό οι πιο ένθερμοι θιασώτες του «κόμματος της τάξης»: Θα σβήσετε από τον χάρτη με την πολιτική που ακολουθείτε, προειδοποιούν (και απειλούν...) την αριστερά.
Και αμ έπος αμ έργο, βάζουν το χεράκι τους, ή μάλλον το δαχτυλάκι τους, για την εκπλήρωση της προφητείας. Ο δεξιός τους δάχτυλος δείχνει και καταγγέλλει δάχτυλο της αριστεράς στη Νομική, δάχτυλο στην Κερατέα, δάχτυλο στα διόδια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις αντιπαραθέσεις του πεζοδρομίου, παντού όπου εκδηλώνεται η κοινωνική διαμαρτυρία και ανυπακοή. Ελλάς των δαχτύλων εν ολίγοις. Για να απομονωθεί η αριστερά από τα ρεύματα που την υδροδοτούν; Να πιεστεί ώστε οι εντός της διαφορές να γίνουν ακόμα βαθύτερες; Διαλέγετε και παίρνετε. Μην ξεχνάτε όμως και το παλιό όνειρο: Μια αριστερά φρόνιμη, πειθήνια, νομοταγής, με τα δυο πόδια σε ένα και κατά προτίμηση στενό παπούτσι. Όνειρο που -ο νοών νοείτω- θα μπορούσε να φέρει και τον τίτλο Ο Οργασμός του Πρετεντέρη.

'Radio' Means Something Very Different Online Than It Does In The Traditional Sense

from the online-radio-killed-the-radio-star dept

Over at the New York Times, Saul Hansell has written a post about online music based around an interview with the CEO of Tivoli Audio, which has been building radios that can connect over WiFi to internet radio stations. 

Hansell contends that internet radio will be the dominant form of digital music, ahead of downloads and "lots of other ways" to listen. 

It's an interesting argument, particularly when it's juxtaposed against the backdrop of a floundering terrestrial radio business and the struggles of satellite radio. It's also one that's likely to create a lot of pushback from download devotees, such as Hansell's first commenter, who chimes in with "keep your hands off my music." Sure, the freedom from restrictive playlists that do-it-yourself digital music offers is powerful, and terrestrial radio may not be particularly satisfying for many people, but it's important to realize that the term "radio" takes on a much broader meaning online than it does in the terrestrial broadcast context. There's still a lot of room for curated musical experiences -- which used to solely be the domain of broadcast DJs -- whether it's in the form of human-programmed streams, algorithmically or genre-based channels, podcasts, MP3 blogs or even social-network recommendations. And, as Hansell points out, there's a real convenience factor at play as well. What online radio offers is the ability to take many of traditional radio's good aspects, like convenience and exposure to new music, while doing away with the aspects that turn off so many listeners, whether it's annoying DJs, too many ads, or the wrong choice of music. It then takes these aspects, puts them in different formats, and expands them across tens of thousands of different kinds of music. So while the traditional idea of "radio" may be struggling a bit, its online evolution will keep going strong.

ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ - ακλόνητες βεβαιότητές

 «Γιατί είναι ασήμαντη η σημερινή Ελλάδα»Tου Παντελη Μπουκαλα

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16.01.2011
......
 Αν, αντίθετα, τοποθετήσουμε στο ένα τάσι της ζυγαριάς τις ακλόνητες βεβαιότητές μας (που όμως ισχύουν αποκλειστικά στη φαντασία μας) και στο άλλο την πραγματικότητα, οι βεβαιότητές μας, μολονότι προϊόντα πνευματικής ελαφρότητας, θα βαρύνουν περισσότερο και η Ελλάδα θα «αποδειχθεί» ασήμαντη.
Ενα παράδειγμα: Εσχάτως πάει να επιβληθεί σαν αυτονοήτως ισχύον το μηδέποτε αποδειχθέν· ότι δηλαδή το Αιγαίο είναι πλουσιότερο και από την Αραβική Χερσόνησο σε πετρέλαιο, μόνο που οι κακοί (ο καθείς διαλέγει ανάμεσα σε Αμερικανούς, Τούρκους, Εβραίους, Αραβες κ.ά.) δεν μας αφήνουν να τα εντοπίσουμε και να εκμεταλλευτούμε, για να μας κρατούν πολιτικά δεσμευμένους και οικονομικά ημιχρεοκοπημένους. Το σενάριο αυτό διακινήθηκε καταρχάς από μερίδα ΜΜΕ, για να βρει τελικά στέγη και σε ορισμένα κόμματα. Και πια, πολλοί είναι τόσο βέβαιοι ότι και πετρέλαιο διαθέτουμε (αλλά και χρυσάφι περισσότερο από του Μίδα, και λευκόχρυσο και τιτάνιο), και ότι μας αδικούν όσο βέβαιοι είναι οι οπαδοί ότι και καλύτερη ομάδα διαθέτουν και σφαγιάζονται συστηματικά από τη διαιτησία. Αυτά λοιπόν μπαίνουν στο ένα τάσι. Στο άλλο μπαίνουν τα πραγματικά, τα πιστοποιημένα, λ.χ. όσα αντλώ από ρεπορτάζ της Νεφέλης Τζανετάκου στην «Ελευθεροτυπία», 8.1.2011: Η Ελλάδα πρωτεύει στην Ευρωπαϊκή Ενωση σε παραγωγή βωξίτη, μαγνησίου, ψευδαργύρου και χρωμίτη, είναι η μοναδική χώρα παγκοσμίως που διαθέτει χουντίτη (όχι, δεν έχει να κάνει με τη χούντα, για ορυκτό πρόκειται), πρώτη παγκοσμίως σε παραγωγή περλίτη, δεύτερη σε πρόβειο γάλα και ελαφρόπετρα (να φταίει αυτή για την αβάσταχτη ελαφρότητα των αυτολατρικών μας εμμονών;), τρίτη σε ελιές και κρόκο, τέταρτη σε ακτινίδια κτλ. Ποιο τάσι θα πάει προς τα κάτω, το μαντεύουμε.
Σύμφωνοι. Με βωξίτη και περλίτη δεν γίνεσαι υπερδύναμη και με ελιές και κρόκο δεν θησαυρίζεις. Αλλά δυνατό και πλούσιο σε κάνει η εναρμόνιση με την πραγματικότητα, όχι η παράδοση στη φαντασιοκοπία.
...

ΤΣΟΥΚΑΣ - Γεροντική έλλειψη ανεκτικότητας και επηρμένη αυταρέσκεια.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  http://goo.gl/NiReY Hμερομηνία δημοσίευσης: 16-01-11 Οι «κοπρίτες» χρειάζονται «κοπρίτες»! Του Χαριδημου Κ. Τσουκα* H αμετροεπής ελευθεροστομία του ενδέχεται να εκληφθεί ως παρρησία. Δεν είναι. Ο παρρησιαστής λέει τα πάντα (παν-ρήμα) και αντιπαρατίθεται σε κυρίαρχες αντιλήψεις, διακινδυνεύοντας κάτι πολύτιμο με τον τολμηρό λόγο του· όχι απαραίτητα τη ζωή του ή την ελευθερία του, αλλά τη σταδιοδρομία του, τις ανέσεις του. Είναι αμφίβολο τι από όλα αυτά χαρακτηρίζει τον Θ. Πάγκαλο. Διακεκριμένο μέλος του παρακμιακού κατεστημένου που χρεοκόπησε τη χώρα, εκφράζει επιλεκτικώς καυστικά αυτά που πολλοί συζητούν ιδιωτικά. Διανθίζοντας τον πολιτικό του λόγο με χολερικούς χαρακτηρισμούς, ο κ. Πάγκαλος συνδέει τον θεσμικό (και γι’ αυτό αναγκαστικά αφηρημένο) λόγο των πολιτικών με τον βιόκοσμο του Νεοέλληνα, για τον οποίο η πολιτική δεν είναι τόσο γενικές αρχές όσο εμπρόσωπες συμπεριφορές. Η γλώσσα του συνήθως διαθέτει τη ζωντάνια του ανθρώπου των καφενείων, επιλεκτικά στηλιτεύοντας στρεβλώσεις, ταμπού και πολιτικές ασημαντότητες του δημόσιου βίου, αλλά διαπερνάται και από τον αφοριστικό ισοπεδωτισμό, την έλλειψη αναλυτικότητας και, κυρίως, την απουσία αναστοχαστικότητας που διακρίνει τον καφενειακό λόγο. Αυτό που ο κ. Πάγκαλος δείχνει να απολαμβάνει περισσότερο δεν είναι τόσο η ικανοποίηση που παρέχει η αποτελεσματικότητα του κυβερνήτη όσο η προσοχή που προσελκύει ο ναρκισσιστής θορυβοποιός. Είναι υπουργός, αλλά συμπεριφέρεται κυρίως σαν αυτάρεσκος τηλεσχολιαστής. Η πείρα που η βιολογική γήρανση επισωρεύει του προσέδωσε λιγότερο φρόνηση και αυτογνωσία και περισσότερο γεροντική έλλειψη ανεκτικότητας και επηρμένη αυταρέσκεια. Σίγουρα γνωρίζει ότι η διακυβέρνηση, για να είναι αποτελεσματική, απαιτεί στρατηγική και αθόρυβη μεθοδικότητα, αλλά αυτή η εγκεφαλική γνώση σπάνια μετατρέπεται σε βιωμένη πράξη. Ο κ. Πάγκαλος ζει για τον θόρυβο (χειροκρότημα ή αποδοκιμασία, αδιάφορο), το θυμικό ξέσπασμα, όχι την πλήξη της προσήλωσης στον στόχο που διακρίνει τον συνετό κυβερνήτη. Δεν είναι γνωστό από πού αντλεί την έπαρση που αποπνέει ο λόγος του και η σωματική του παρουσία. Μήπως από τον εθνικά επωφελή χειρισμό κρίσιμων θεμάτων, όπως οι S300, η κρίση στα Ιμια ή το φιάσκο Οτσαλάν; Για ποιες σημαντικές πολιτικές επιτυχίες μπορεί να υπερηφανεύεται; Στη δημιουργία ποιων θεσμών που έκαναν τον δημόσιο βίο καλύτερο καθοριστικά συνέβαλε; Στο πρόσφατο βιβλίο του ομολογεί ότι το πρόγραμμα εξυγίανσης της Ολυμπιακής που διαπραγματεύτηκε με την Ε. Ε. ως υπουργός Μεταφορών δεν εφαρμόστηκε ποτέ! Ο ναρκισσισμός του δεν του επιτρέπει να δει ότι, σε τελική ανάλυση, είναι κι αυτός ένα ακόμη δείγμα του θλιβερού ελλαδικού πολιτικαντισμού: πολλά λόγια και λίγα έργα· ο υπουργός που αστόχαστα θορυβεί αλλά δεν επιλύει προβλήματα· ο πολιτικός που σχολιάζει τα πολιτικά δρώμενα ως παρατηρητής, αντί να τα συν-διαμορφώνει αναστοχαστικά ως συμμέτοχος. Αυτό που, τελικά, προσδίδει συνοχή στις ανερμάτιστες εκρήξεις, τις ηχηρές σιωπές ή τις κυνικές σοφιστείες του κ. Πάγκαλου είναι κάτι πολύ πεζό: η ναρκισσιστική απόλαυση της δημοσιότητας και η επιθυμία του να έχει διηνεκώς πρωταγωνιστικό ρόλο στον κομματικό-κυβερνητικό «πράσινο» θίασο. Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, στη δεκαετία του 1980, κομματικοποιούσε ασύστολα το κράτος, ανεχόταν την κλεπτοκρατία και εξαγόραζε πολιτική πελατεία με δανεικά, δεν καταγράφηκε ο αντιρρητικός λόγος του κ. Πάγκαλου. Το 2001 αντιτάχθηκε καιροσκοπικά στην τολμηρή μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού από την κυβέρνηση Σημίτη, για να καταπιεί αδιαμαρτύρητα τις πολύ αγριότερες σχετικές αλλαγές της κυβέρνησης Παπανδρέου, κατ’ επιταγή των δανειστών μας. Πριν από το 2004 διακήρυσσε ότι ο Παπανδρέου Γ΄ δεν ήταν κατάλληλος για αρχηγός του κόμματός του και απειλούσε με αποχώρηση σε περίπτωση που εκλεγόταν. Σήμερα είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του! Οταν ο Τσοχατζόπουλος και οι όμοιοί του στο ΠΑΣΟΚ πλούτιζαν την εποχή της παντοδυναμίας τους, ο λαλίστατος κ. Πάγκαλος είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Οταν ο Τσουκάτος ομολόγησε ότι πήρε 1 εκατ. μάρκα από τη Siemens και τα μετέφερε στο ΠΑΣΟΚ, ο σοφιστής κ. Πάγκαλος απεφάνθη ότι αυτή η πράξη «δεν ήταν παράνομη» και, σαν Πόντιος Πιλάτος, εξέφρασε την αδυναμία του ποιον να πιστέψει - τον Τσουκάτο ή τον ταμία του κόμματός του! Τις πολιτικές «χορηγίες» της Siemens από τα μαύρα ταμεία της τις απενοχοποίησε κυνικά ως «έξοδα παραστάσεως» μιας ανώνυμης εταιρείας! Το τελευταίο πυροτέχνημα του κ. Πάγκαλου είναι οι «κοπρίτες», που πολιτικοί σαν κι αυτόν συστηματικά διόριζαν στο Δημόσιο! Ομολογεί τη συμμετοχή του σε ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και, ενώ η αναμενόμενη συνέπεια της παραδοχής του θα ήταν η παραίτηση από το δημόσιο αξίωμά του, μέμφεται αυτοαπαλλακτικά τους «διεφθαρμένους πολίτες»! Δεν βλέπει ότι η «κόπρος» που η κυβέρνησή του σήμερα πασχίζει να καθαρίσει παρήχθη και από το ίδιο του το κόμμα. Οι «κοπρίτες» διορίζονταν στο Δημόσιο από ένα φαύλο πολιτικό σύστημα, του οποίου κύριο έργο ήταν να λειτουργεί ως κοπρομηχανή: να κατασκευάζει «κοπρίτες» με την, μέσω κομματικοποίησης και συνδικαλιστικής παραδιοίκησης, παράκαμψη επαγγελματικών κριτηρίων και την αλλοίωση κινήτρων και κυρώσεων. Οι «κοπρίτες» χρειάζονται «κοπρίτες»! Ως ευφυής άνθρωπος, ο κ. Πάγκαλος είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι, σε μια πρακτική τέχνη όπως η πολιτική, η αλήθεια ενός ισχυρισμού δεν εξαρτάται μόνο από το περιεχόμενό του αλλά και από την «πίστη» που απολαμβάνει ο ομιλητής. Οπως δεν θα εμπιστευόμασταν τον Αλ Καπόνε αν επέκρινε την αστυνομία του Σικάγου για υπαρκτή διαφθορά, έτσι δυσπιστούμε σε έναν πρωταγωνιστή του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος που εγκαλεί τώρα τους «πελάτες» του για φαυλότητα! Η αλήθεια τσαλακώνεται όταν εκφέρεται από λάθος χείλη. Αν η «α-λήθεια» είναι η απουσία της λήθης, δυστυχώς για τον ναρκισσιστή θορυβοποιό ακόμη θυμόμαστε… * Ο κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.

http://goo.gl/NiReY

ΖΟΥΛΑΣ - Πως συμπάθησα τον Γκλέτσο

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16.1.2011

Νερό στον μύλο του Γκλέτσου Του Κωνσταντινου Ζουλα / zoulas@kathimerini.gr Δεν είχα φαντασθεί ότι θα μπορούσα να συνταχθώ με την παράνομη ενέργεια του ηθοποιού δημάρχου Στυλίδας κ. Απ. Γκλέτσου, λόγω μιας ραδιοφωνικής αντιμετώπισης του δράστη. Σας μεταφέρω την επίμαχη συνέντευξη σχεδόν αυτολεξεί: Δημοσιογράφος (με ειρωνικό ύφος): Ακούσατε, φίλοι ακροατές, τι έκανε ο κ. Γκλέτσος; Ανέβηκε, λέει, σ’ ένα τρακτέρ κ.λπ. κ.λπ. Δηλώνοντας εξ αρχής εντελώς αντίθετος με αυτό που έκανε, ζητώ να μας πει πώς θα αντιδρούσε εκείνος αν κάποιοι πολίτες, αρνούμενοι να πληρώσουν δημοτικά τέλη, έχτιζαν την πόρτα του. Απ. Γκλέτσος (αμήχανος): Μα δεν είναι το ίδιο. Εδώ πρόκειται για μια σειρά παρανομιών από τη σύμβαση των διοδίων και επιτρέψτε μου… Δημ. (διακόπτοντας): Δεν θέλουμε το ιστορικό, κ. Γκλέτσο. Το θέμα είναι ποιος εφαρμόζει τον νόμο; Ο δήμαρχος με μπουλντόζα; Γκλέτσος: Μα σας λέω ότι κάποιοι έκλεισαν τον δρόμο παρανόμως. Και θέλω να σας εξηγήσω…. Δημ. (ξαναδιακόπτει): Μα γι’ αυτό υπάρχουν τα δικαστήρια, κύριε... Γκλέτσος: Δεν ξέρω πόσα (χρήματα) βγάζετε εσείς, κύριε, αλλά εδώ οι άνθρωποι δεν μπορούν να πληρώνουν κάθε μέρα 5,20 ευρώ για να πάνε στη δουλειά τους, επειδή κάποιοι παρανόμησαν σε βάρος τους. Ο δημοσιογράφος είχε την ιδέα τότε να πει στον δήμαρχο ότι «μάλλον έχει επηρεαστεί από τα τηλεοπτικά σίριαλ στα οποία πρωταγωνίστησε». «Γιατί με προσβάλλετε»; ρώτησε ο κ. Γκλέτσος, αλλά ο δημοσιογράφος ξανάπε το «επιχείρημα» των σίριαλ. Στο τέλος πήρε μια απάντηση ανάλογη της «ερώτησης». «Είστε γελοίος, κύριε» είπε ο δήμαρχος. Ε, λοιπόν, με τη συνέντευξη αυτή για πρώτη φορά συμπάθησα τον αδιάφορο ή και αντιπαθή για τα γούστα μου κ. Γκλέτσο. Διότι με εξόργισε πολύ περισσότερο το ύφος και η ειρωνεία του συναδέλφου, παρά το αδίκημα του δημάρχου, που στο κάτω κάτω θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη.  Εν ολίγοις είναι καιρός οι δημοσιογράφοι να καταλάβουμε ότι δουλειά μας είναι να καταγράφουμε τις ειδήσεις, αναζητώντας τα αίτια που τις προκάλεσαν, και όχι να εκφράζουμε ως θέσφατα τις απόψεις μας, εγκαλώντας μάλιστα τους προσκεκλημένους όταν διαφωνούν μην αφήνοντάς τους καν να μιλήσουν. Ας το αντιληφθούν οι «αυθεντίες» του σιναφιού, διότι κινδυνεύουμε πλέον και οι υπόλοιποι...

OPINION - Facebook and Twitter feeds have led to information overload -what will happen.

Gavin Baker, director of digital media for public relations firm Moxley Carmichael:


 Increased usage of smartphones and tablets will create connected consumers who will interact with where they are and each other in new ways. 
Facebook and Twitter feeds have led to information overload. 
As a result, niche communities will grow in demand as quick access to the conversations and information we want to be part of becomes the primary focus. 
Businesses and customers will begin to place greater emphasis on the feedback they receive from social networks as empowered customers make it clear that they want to be interacted with on their terms.


Zane Hagy, CEO of z11 communications: 
We'll reach content overload as more folks join the social media frenzy because they continue to think they have to do it, even if they don't know what "it" is. 
This will be a catalyst causing the savvy communicators to move social media forward as a communications tool by focusing on the message. 
What we're seeing online now is the modern equivalent to cave markings. 
How the messages are crafted and presented will start to shift. 
Businesses that were early adopters into the social media frenzy will find themselves putting more focus on actual return on investment. 
Deeper analysis of social media activities will spur change in behavior. Rather than seeing social media as a "magic bullet," companies will work it into existing public relations and communications strategies.

STUDY - Social media addiction?

New study conducted by the University of Maryland’s International Center for Media and the Public Agenda and the Salzburg Global Seminar’s Salzburg Academy on Media and Global Change
The scientists deprived heavy internet users of any contact with the internet, mobile, iPads, Twitter, Facebook, emails and so on for 24 hours. 
The students were allowed to read books, take notes in diaries but had no connection to any kind of hi-tech internet technology. 
Surprisingly, the volunteers quickly started exhibiting some dangerous syndromes, which are typical for alcohol and drug addictions. Those symptoms were not only psychological but also physical (anxiety, fear, coldness, feeling of isolation, feeling of “being on a diet”).
...
 shouldn’t all of the social media websites have a warning signs like those on the cigarettes? 
For example: “The more frequently you use Facebook the bigger likelihood of you getting divorced” or 
“Heavy use of Twitter can cause you mental and physical disease.” 
And shouldn’t those signs be of the size of one third of the layouts?